De aanloop

Ik wist waar ik aan begon, testen, gesprekken eventueel medicatie. Jaren heb ik aan de andere kant van de lijn gestaan, maar begin 2011 heb ik voorzichtig mijn eerste stap over de lijn gezet.Het begon met een e-mail van mijn vader: "Ik heb AD(H)D, op deze site staat veel informatie."
Op die site stond niet alleen informatie, maar ook een test.
Een van de weinige testen waar ik glansrijk voor ben geslaagd. En een van de vele testen waar ik eigenlijk weinig aandacht aan wilde besteden.
Al vele malen ben ik vastgelopen tijdens mijn opleidingen (en terugkijkend ook de middelbare school) en vol goede moed weer aan iets nieuws begonnen.
Aan iets nieuws beginnen werd mijn handelsmerk. Gaat het niet? Dan begin ik gewoon ergens anders...
En op die manier sleepte ik al jaren bolletjes touw met een heleboel losse eindjes mee. Losse eindjes die constant met elkaar in de knoop raakten totdat ik halverwege het ontwarren dacht: 'waar ben ik mee bezig?'
De uitslag van de internettest bleef door mijn hoofd spoken.
'Het zou toch niet?'
Ik werk zelf met ADHD-ers, al jaren, en heb geleerd dat je vast dingen herkent bij jezelf, maar dat dat niet betekent dat je het ook hebt. Behalve... als die dingen een probleem worden in je leven. En dat zijn ze.
Ik maak niets af, kan beginnen met opruimen van de keuken, daar iets vinden dat in de kast boven moet, maar halverwege de trap denken dat deze gestofzuigd moet worden, om de stofzuiger te gaan pakken en in die kast een kom te vinden, waardoor het plan wordt opgevat om taart te bakken, daarvoor moet je naar de supermarkt, waar ik dan voor het gemak ook even het avondeten koop, om er bij thuiskomst achter te komen dat er al avondeten was, ik geen bakspullen heb meegenomen, de trap nog steeds vies is, de spullen niet opgeruimd, maar de dag wel voorbij.
En doordat ik constant in mijn hoofd leef, maar mijn omgeving vergeet kan die omgeving soms ineens hard binnenkomen en mij uit balans brengen waardoor ik boos word, wat de omgeving dan weer niet snapt.
Kortom, huis, opleiding, werk en sociale contacten, ze waren een zooitje waar ik gefrustreerd van raakte.


En dus begon de molen.
Gesprekken met een psycholoog en persoonlijkheids- en intelligentie-testen.
Ik ben gewend om vrij kritisch naar mijzelf te kijken, maar zo intens had ik het nog niet eerder gedaan.
En de uitkomst?
Het kan vriezen, het kan dooien.
'Welcome To My World' dacht ik.
Heb ik AD(H)D-kenmerken (want dat ik die had was wel duidelijk) doordat ik AD(H)D heb, of heb ik persoonlijkheidskenmerken waardoor ik mij AD(H)D dingen heb aangeleerd om te overleven?
En dus gingen de gesprekken verder.
Tot ik twee maanden geleden een nieuwe psycholoog kreeg die een erg duidelijk standpunt in nam. Om te weten of het vriest of dooit moet je op een thermometer kijken.
In het geval van AD(H)D heet deze thermometer methylfenidaat (beter bekend onder de merknaam: Ritalin). Medicatie als meetinstrument. Heb je AD(H)D dan werkt het, wordt je er nog meer AD(H)D van, dan heb je het niet.


Medicatie. Ik had er zo mijn bedenkingen bij. Maar ik wil ook graag weten waar precies mijn grenzen en problemen liggen. Natuurlijk kan ik gedragstherapieen ondergaan, maar waar het fout ging en wat er beter moest wist ik al. Er is dat kleine omkeerpunt in je leven waarbij je dingen anders aan moet gaan pakken en een andere richting uit moet, maar die bij mij meer op een rotonde met doodlopende straten lijkt. Ik blijf dus maar in rondjes rijden. Als ik écht AD(H)D heb dan zal ik ook moeten gaan accepteren dat sommige dingen niet te veranderen zijn, omdat ik biologisch nu eenmaal zo gebouwd ben dat er daar een rotonde zit. En medicatie kan die rotonde dan een uitweg geven. Kan die biologische processen omkeren.
Maar ja, medicatie... ik wil het zelf doen, zelf veranderen, zelf de controle houden, zelf zelf zelf. Ik ben niet gek, ik ben niet dom. Iets in mijn lijf stoppen om er beter van te worden? Als ik migraine heb moet vaak iemand anders mij er aan herinneren dat er paracetamol bestaat.
En wat als ik er ineens een heel ander mens van word?
Wat als het niet aanslaat? Wat als het wel aanslaat? Ben ik dan de rest van mijn leven afhankelijk van medicijnen?
Er gingen wat slapeloze nachten en lange gesprekken (in mijn hoofd!) overheen.


Totdat ik besloot dat mijzelf de kans ontnemen om deze keer echt tot de bodem te gaan en alle kansen aan te grijpen om te onderzoeken wie ik ben, wel erg stom zou zijn. Ik weet dat ik dan over drie jaar weer op de rotonde uitkom.