Dag Twee

Vier uur...
Was er een geluid? Is het al licht? Is de wekker gegaan?
Klaarwakker lig in bed.
Ik heb geslapen, maar dat lijkt nu niet meer te willen lukken.
Opstaan dan maar? Of nog even blijven liggen?
Zou dit een rebound effect zijn of ben ik 'gewoon toevallig' wakker geworden? Jammer genoeg weet ik van mijzelf, met uitzondering van mijn slaapdiensten, dat als ik slaap ik slaap tot de wekker gaat. En die was niet gegaan alhoewel hij wel op vroeg stond.
Na nog wat facebook berichten te hebben gelezen (lang leve de i-phone) ben ik wel weer even in slaap gevallen.
Hopelijk was dit eenmalig, want ik hou van slapen.

Om kwart over acht had ik een afspraak bij de psycholoog, want ja, ook die gesprekken gaan gewoon door, alleen medicatie is de oplossing niet.
Kwart over acht, toen hij die tijd twee weken geleden voorstelde was ik in lachen uitgebarsten: "Wil jij een gesprek voeren met mij om kwart over acht?" Maar ik was akkoord gegaan, voor mijn werk moet ik ook vroeg op, dus waarom hiervoor niet. En, als ik eenmaal wakker ben dan komen bij mij de woorden en gedachten toch wel.
Om acht uur zat ik al in de wachtruimte. De meldbalie was nog dicht. Het moet niet gekker worden, normaal gesproken kom ik precies op tijd of net te laat, spurt naar de koffieautomaat en ren de spreekkamer in. Ik ben duidelijk van slag. Van slag of in een constante staat van wakker/paraat zijn?'
Gelukkig heb ik een slaapdienst en een feest dit weekend, dus volgende week zal ik pas kunnen merken of dit bizarre weinige slapen hoort bij die pillen of dat ik gewoon te gespannen ben om moe te zijn.

Als ik gesprekken voer struikel ik vaak over woorden en zinnen. Voornamelijk omdat mijn gedachten zo snel gaan dat ze tegelijk mijn mond uit willen en daar dan vast komen te zitten of allemaal half naar buiten sjeesen waardoor alleen ik het nog begrijp. Ik probeer daar nu wel bewuster mee om te gaan en het lijkt ook beter te lukken, maar of dat nu van die pillen komt?

Na het gesprek ga ik even langs bij de Kezen-familie in hun nieuwe huis. Lekker buiten spelen met nieuwe fietsen en stoepkrijt en gezellig kletsen. Zo lijkt mijn leven best normaal. Als die stomme hoofdpijn ook wegtrekt zou helemaal ideaal zijn.
Pas op weg terug naar huis als ik nog even een winkel inloop hoor ik ineens 'knor knor'. Mijn arme buikje. Ik heb vanmorgen een perzik op, een mini-chocolaatje bij de koffie en verder niets. Ik kijk op mijn horloge... Ja hoor, vier uur na mijn eerste pil. Ik had er al eventjes niet meer aan gedacht, maar mijn lijf blijkbaar wel. Ik heb te weinig gegeten, maar door die pil waarschijnlijk niet echt een honger-gevoel ervaren. Hier kan ik wel aan wennen... Eten, pil innemen, niet meer aan denken en als mijn buik knor knor zegt is het tijd om te eten en de volgende pil in te nemen.

Na mijn tweede pil begonnen met schrijven, kan er nu niet meer mee ophouden. Misschien om de onstane stilte in mijn hoofd te vullen?
Kom net tot de ontdekking dat ik handen heb waarmee ik typ. Verrassing! Volgens mij ben ik zo vaak in mijn hoofd bezig dat ik niet weet waar mijn lijf zich bevindt of wat hij doet. Wat ik doe...
Vandaar ook dat ik vaak tegen dingen opbots, struikel en mijzelf pijn doe.

Vannacht mijn eerste werkdienst 'onder invloed'. Ik ben benieuwd...
Zou ik het merken?
Zullen collega's het merken?
Zullen jongeren het merken?

Wat voor nieuwe inzichten staan mij nog meer te wachten?
Welke veranderingen houden stand?
Welke ebben weg? Hopelijk de hoofdpijn...
Welke wil ik behouden?
En welke heb ik zelf bewerkstelligd en welke de pillen?