En dus stond 1 september in mijn agenda.
9.45 uur, afspraak bij de psychiater.
Ik was al dagen een beetje van slag en, ik geef het niet graag toe, ontzettend zenuwachtig. Wat als hij er een andere mening op na hield? Of als bleek dat ik niet 'gezond' genoeg was? Hoge bloeddruk zit in de familie en kan een reden zijn om niet met Ritalin te beginnen.
Hem hoefde ik niet te overtuigen, hij had de testen gelezen en mij al eerder op gesprek gehad. En ook mijn bloeddruk bleek perfect.
Wat ik van Ritalin wist? Alles. Ik geef het al jaren aan kinderen en jongeren en heb gezien wat het kan doen. Ik heb er cursussen over gevolgd en weet waar je op moet letten en wat de bijwerkingen kunnen zijn.
Ik weet er alles van... bij anderen...
want ik had er zelf nog nooit een geslikt.
En dus stond ik om half één met een pil methylfenidaat 10 mg in mijn hand op straat te trillen op mijn benen.
Alles in mijn hoofd riep: "NEEEEEE!" en daarna: "JA! Zeikerd." "Wat als...?" "Wat als niet...?"
Ik durfde niet. Voornamelijk bang om de controle over mijn lijf en leven los te moeten laten.
Gelukkig ben ik dan ook vrij impuls (en heb ik familieleden en vrienden die gebeld kunnen worden om tegen mij te zeggen dat ik niet moet zeiken) en na een diepe ademhaling gooide ik met vijf slokken water mijn eerste Ritalin in mijn mik.
Ik ben op mijn fiets gesprongen en naar huis geracet.
Want stel je voor dat ik ineens... uh... ja... wat eigenlijk?
De 'leukste' bijwerking in de bijsluiter is toch wel het gortdroge: Dood. Maar ach, dat gaan we allemaal, ooit. En het komt (ook volgens de bijsluiter) zelden voor. De psychiater had nog wel gewaarschuwd voor (ook zelden voorkomend) in een psychose raken. Kortom, ik was erg gerustgesteld.
Realistischer was het rekening te houden met hoofdpijn en hartkloppingen, maar dit moet na een paar dagen overgaan.
En dus ging ik op de bank zitten. Wachten. Op iets...
Het enige dat er leek te gebeuren was tien minuten na inname. Er stak een orkaan op in mijn hoofd. Ik had letterlijk het gevoel dat de gedachten door mijn hoofd draaiden en ik ze niet kon pakken waarna ze allemaal mijn hoofd uitwaaiden. Even was het doodstil.
En dat is het nooit. Niet in mijn hoofd. Daar praten er altijd stemmen. Of niet écht stemmen, als in: "ik hoor stemmen in mijn hoofd die er niet zijn." maar meer een soort discussies en overleggen die ik met mijzelf voer. Soms is dat best gezellig.
Zittend op de bank kwamen de gedachten en twijfels 'gelukkig' wel weer terug. Ook een gevoel van onrust, ook een van de bijwerkingen van de eerste dagen, ging door mijn lijf, waardoor ik moest bewegen. En een lichte hoofdpijn, anders dan hoofdpijnen die ik gewend ben die zich centreren aan een kant van mijn slaap, was dit meer een band om mijn hoofd. Maar eigenlijk gebeurde er niets wereldschokkends.
Ik weet eigenlijk niet wat ik had verwacht, had niet echt verder gedacht dan het innemen van die pil.
Ik was ook doodop, had de nachten ervoor erg slecht geslapen, dus dat was niet verwonderlijk.
Gelukkig kwam een van mijn lieve vriendjes langs om mij gezelschap te houden (en in de gaten te houden of ik niet... uh... tsja... flauw zou vallen?). En al kletsend, hakend en genietend van de zon verstreek de tijd. Totdat ik opmerkte dat ik erg met mijn vingers aan het friemelen was. Iets dat ik erg vaak doe met zowel vingers als tenen. Mijn horloge vertelde mij dat de pil al zijn uitwerking moest zijn verloren. Het onrustige gevoel was ook weg en maakte plaats voor de mij zeer bekende onrust in mijn hoofd.
Tijd voor een nieuwe pil.
En lopend terug naar huis hoorde ik mijzelf ineens zeggen: "Het is stil in mijn hoofd."
Zou dat het dan zijn? Is dat wat die pillen doen? Stilte in mijn hoofd creeeren? Is dat dan wat die AD(H)D is... het onrustige denken de gehele dag?
En is dat dan ook wat mensen zonder AD(H)D ervaren? Dat je niet constant nadenkt?
En wat doe je dan? Als je niet steeds hoeft te denken?
Thuisgekomen heb ik mails verstuurd die al drie dagen geleden hadden moeten worden gestuurd...
Ik heb de tafel opgeruimd, ook al maanden niet gedaan...
En toen kwam gelukkig mijn moeder langs om mijn hoofd te vullen met gesprekken en verhalen. En kon ik mij richten op het bereiden van het eten.
We aten laat, prettig, want die pillen ontnemen ook je eetlust, dus de honger kwam pas rond acht uur terug. Dacht niet dat dat kon, ik en geen trek in eten, maar het blijkt best mogelijk.
Om negen uur was ik helemaal doodop, van de spanning van de afgelopen dagen, van het constante opletten of er iets gebeurde en dan afwegen of dat met die pillen te maken had of toch niet.
Zij zullen hun weg nog moeten vinden in mijn lijf,
ik zal nog moeten accepteren dat ze er zitten,
samen zullen we moeten zien of we elkaar helpen.
Ik ben benieuwd wat deze tijd gaat brengen.
9.45 uur, afspraak bij de psychiater.
Ik was al dagen een beetje van slag en, ik geef het niet graag toe, ontzettend zenuwachtig. Wat als hij er een andere mening op na hield? Of als bleek dat ik niet 'gezond' genoeg was? Hoge bloeddruk zit in de familie en kan een reden zijn om niet met Ritalin te beginnen.
Hem hoefde ik niet te overtuigen, hij had de testen gelezen en mij al eerder op gesprek gehad. En ook mijn bloeddruk bleek perfect.
Wat ik van Ritalin wist? Alles. Ik geef het al jaren aan kinderen en jongeren en heb gezien wat het kan doen. Ik heb er cursussen over gevolgd en weet waar je op moet letten en wat de bijwerkingen kunnen zijn.
Ik weet er alles van... bij anderen...
want ik had er zelf nog nooit een geslikt.
En dus stond ik om half één met een pil methylfenidaat 10 mg in mijn hand op straat te trillen op mijn benen.
Alles in mijn hoofd riep: "NEEEEEE!" en daarna: "JA! Zeikerd." "Wat als...?" "Wat als niet...?"
Ik durfde niet. Voornamelijk bang om de controle over mijn lijf en leven los te moeten laten.
Gelukkig ben ik dan ook vrij impuls (en heb ik familieleden en vrienden die gebeld kunnen worden om tegen mij te zeggen dat ik niet moet zeiken) en na een diepe ademhaling gooide ik met vijf slokken water mijn eerste Ritalin in mijn mik.
Ik ben op mijn fiets gesprongen en naar huis geracet.
Want stel je voor dat ik ineens... uh... ja... wat eigenlijk?
De 'leukste' bijwerking in de bijsluiter is toch wel het gortdroge: Dood. Maar ach, dat gaan we allemaal, ooit. En het komt (ook volgens de bijsluiter) zelden voor. De psychiater had nog wel gewaarschuwd voor (ook zelden voorkomend) in een psychose raken. Kortom, ik was erg gerustgesteld.
Realistischer was het rekening te houden met hoofdpijn en hartkloppingen, maar dit moet na een paar dagen overgaan.
En dus ging ik op de bank zitten. Wachten. Op iets...
Het enige dat er leek te gebeuren was tien minuten na inname. Er stak een orkaan op in mijn hoofd. Ik had letterlijk het gevoel dat de gedachten door mijn hoofd draaiden en ik ze niet kon pakken waarna ze allemaal mijn hoofd uitwaaiden. Even was het doodstil.
En dat is het nooit. Niet in mijn hoofd. Daar praten er altijd stemmen. Of niet écht stemmen, als in: "ik hoor stemmen in mijn hoofd die er niet zijn." maar meer een soort discussies en overleggen die ik met mijzelf voer. Soms is dat best gezellig.
Zittend op de bank kwamen de gedachten en twijfels 'gelukkig' wel weer terug. Ook een gevoel van onrust, ook een van de bijwerkingen van de eerste dagen, ging door mijn lijf, waardoor ik moest bewegen. En een lichte hoofdpijn, anders dan hoofdpijnen die ik gewend ben die zich centreren aan een kant van mijn slaap, was dit meer een band om mijn hoofd. Maar eigenlijk gebeurde er niets wereldschokkends.
Ik weet eigenlijk niet wat ik had verwacht, had niet echt verder gedacht dan het innemen van die pil.
Ik was ook doodop, had de nachten ervoor erg slecht geslapen, dus dat was niet verwonderlijk.
Gelukkig kwam een van mijn lieve vriendjes langs om mij gezelschap te houden (en in de gaten te houden of ik niet... uh... tsja... flauw zou vallen?). En al kletsend, hakend en genietend van de zon verstreek de tijd. Totdat ik opmerkte dat ik erg met mijn vingers aan het friemelen was. Iets dat ik erg vaak doe met zowel vingers als tenen. Mijn horloge vertelde mij dat de pil al zijn uitwerking moest zijn verloren. Het onrustige gevoel was ook weg en maakte plaats voor de mij zeer bekende onrust in mijn hoofd.
Tijd voor een nieuwe pil.
En lopend terug naar huis hoorde ik mijzelf ineens zeggen: "Het is stil in mijn hoofd."
Zou dat het dan zijn? Is dat wat die pillen doen? Stilte in mijn hoofd creeeren? Is dat dan wat die AD(H)D is... het onrustige denken de gehele dag?
En is dat dan ook wat mensen zonder AD(H)D ervaren? Dat je niet constant nadenkt?
En wat doe je dan? Als je niet steeds hoeft te denken?
Thuisgekomen heb ik mails verstuurd die al drie dagen geleden hadden moeten worden gestuurd...
Ik heb de tafel opgeruimd, ook al maanden niet gedaan...
En toen kwam gelukkig mijn moeder langs om mijn hoofd te vullen met gesprekken en verhalen. En kon ik mij richten op het bereiden van het eten.
We aten laat, prettig, want die pillen ontnemen ook je eetlust, dus de honger kwam pas rond acht uur terug. Dacht niet dat dat kon, ik en geen trek in eten, maar het blijkt best mogelijk.
Om negen uur was ik helemaal doodop, van de spanning van de afgelopen dagen, van het constante opletten of er iets gebeurde en dan afwegen of dat met die pillen te maken had of toch niet.
Zij zullen hun weg nog moeten vinden in mijn lijf,
ik zal nog moeten accepteren dat ze er zitten,
samen zullen we moeten zien of we elkaar helpen.
Ik ben benieuwd wat deze tijd gaat brengen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Bedankt voor je reactie!