Er zit een klein, maar hardnekkig, stuiterballetje in mijn buik wanneer ik wil gaan slapen.
Ik stuiter gezellig mee op en neer, maar kan mijn energie nergens kwijt. Op de fiets naar huis heb ik extra hard gefietst in de hoop leeg te lopen en zo mijn bed in te kunnen rollen. Maar nee.
Ik heb honger, mijn mond moet bewegen, mijn ogen schieten heen-en-weer, mijn benen wiebelen, ik heb honger (of had ik dat al gezegd?), of nee, toch geen honger, ik moet lopen, nee, kletsen, nee, iets...
Vriend kijkt mij verwonderd aan, hij was al bijna klaar om lekker te gaan slapen en nu wordt hij ineens overspoeld door mijn lava van ongecontroleerde energie.
Dingen verplaatsen, ze daarna zoeken, zitten, tanden poetsen, toch niet, met mijn handen wapperen, onlogische zinnen produceren in de hoop iets uit te leggen.
"Doe even de zonnegroet, daar wordt je vast rustig van."
Gekke Henkie. De zonnegroet betekent mijzelf gecontroleerd en geconcentreerd bewegen. Nu de pillen zijn uitgewerkt lukt dat niet. Mijn synapsen, receptoren en wat al niet meer van invloed is, draaien overuren. Alle controle ben ik kwijt.
En het gekke is dat ik ondertussen prima weet wat er aan de hand is. En ook weet dat als ik mijzelf er toe kan zetten de zonnegroet te doen ik zeer waarschijnlijk ook echt rustiger zal worden.
Maar dat 'kleine' omkeerpunt waarbij ik mijn ongecontroleerde energie moet omzetten in iets productiefs is op zulke momenten een ontzettend grote drempel, een onneembare vesting.
Ik herken het van al mijn studies, dat punt waarop ik dat wat in mijn hoofd zat op papier moest krijgen voor het inleveren van een tentamen. Het lukt niet. Ik weet dat het er zit, ik kan het voelen, ik kan het aanraken, maar het wil mijn hoofd niet uit. Als het mij wel lukt om het er uit te trekken sta ik vaak met maar een half stukje of een zeer beschadigd suk in mijn handen, een zes in plaats van de acht die ik wist dat het zou moeten zijn. En ik sla mijzelf voor mijn kop en kan niets anders doen dan wachten totdat het besluit in zijn geheel naar buiten te komen. Waardoor mijn omgeving denkt dat ik lui ben, niet wil of het simpelweg niet kan. En om het voor mijzelf te begrijpen denk ik dat dan ook maar...
Gisteravond heb ik mijzelf eens flink toegesproken, ben gaan staan en heb de zonnegroet gedaan. Deels.
Want er stond natuurlijk een tafel die ik weg moest schuiven omdat ik er halverwege tegenaan stootte. Evenals dat ik mijzelf moest verplaatsen omdat ik de lamp van het plafond sloeg. En ondersteboven hangend ontdekte ik ineens een van mijn knutselspullen die opgeborgen moest worden. Drie minuten later stond ik in de keuken mij af te vragen wat ik daar deed...
Mijn rebound en ik hebben nog de hele nacht liggen vechten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Bedankt voor je reactie!