Het Rondjesgesprek

Moe worden wij er van. Mijn gesprekspartner en ik. Het rondjesgesprek. Het gesprek dat gaat over het innemen van medicatie.
Het gesprek verloopt altijd ongeveer zo:
'Hoe gaat het met je ADD?'
'Goed, als ik mijn medicijnen inneem.'
'Hoe vaak moet je die innemen dan?'
'Drie keer per dag, als ik het voorschrift volg.'
'Doe je dat dan niet?'
'Soms ben ik minder fanatiek.'
'Maar het helpt toch? Waarom neem je ze dan niet in?'

Hierna verzandt het gesprek in onduidelijke redenen van mijn kant en verontwaardiging van de ander.
Ik kan het ook niet uitleggen, maar het voelt gewoon zo (mijn psych zou trots op mij zijn dat ik dit zeg).
Ik weet dat de pillen mij helpen, maar als ik ze inneem voel ik mij ziek, en dat ben ik dus niet. Maar ja, breng dat mijn gevoel aan zijn verstand...


- Gepost met mijn typmachine

Dikke Auw!

Voor je kijken doorlopen ~De Jeugd Van Tegenwoordig

Was het maar zo makkelijk, voor mij kijken en doorlopen.
Waar ik ook kijk, ik zie geen gevaar, dus ik ren vooruit. Jammer genoeg lijkt het gevaar zijn oog op mij te hebben laten vallen. En dus was ik een paar maanden geleden eerst bij de EHBO vanwege een onwelwillend mes dat zijn weg vond in mijn duim en toen ik vervolgens weer naar de huisarts moest vanwege het verwijderen van de hechting in het gapende messen gat werd ik aangereden door een auto.
Daarnaast waren mijn onderbenen een innige relatie begonnen met de rand van mijn bed. En mijn handen en armen moesten elke deurpost even heel hard aan te moeten tikken. Mijn handen leiden daarbij ook een eigen leven wanneer ik dingen vast heb, dan lieten ze namelijk gewoon los.
Het is vrij simpel. Ik was van mijn tenen tot mijn kruin een blauwe plek.
De meeste mensen in mijn omgeving halen inmiddels hun schouders op bij dit soort verhalen van mij, gevolgd door: 'doe je wel een beetje voorzichtig met jezelf?' Alsof het een keuze is. Alsof ik er voor kies om tegen dingen aan te lopen, over iets te struikelen, messen in mijn hand te zetten of brandwonden te fabriceren. Als ik kon kiezen deed ik het wel niet.
Toch heb ik lang getwijfeld of het een keuze is om mijzelf pijn te doen. Zou het een latente vraag om aandacht zijn? Of een onbewuste vorm van automutilatie? Ik werd er onzeker van en probeerde vaak de blauwe plekken te verbergen of lachte de littekens weg. Klagen over pijn of aangeven dat ik die had probeerde ik niet te doen. Als ik het wel deed was dat dus vaak als de pijn alle grenzen over ging. En dan nog vond ik dat ik die pijn aan mijzelf te danken had. Het was immers mijn vaak onhandige lijf dat de pijn veroorzaakte.
Sinds de methylfenidaat weet ik dat dit klopt.
Ik ben onbesuisd, ik ben veelal in dromenland en ik heb niet altijd de controle over mijn lange lijf waarin eigenlijk een heel klein meisje woont.
En ik weet dat het klopt omdat ik het nu minder doe.
Ik lijk de afmetingen van mijn lichaam beter te kunnen inschatten, kan vooruit denken en ook wanneer ik halverwege een handeling ben een stapje terug doen om ongelukken te voorkomen. Een verkeerd gevormde stapel servies hoeft niet in sneltrein vaart richting kast in de hoop dat hij daar heel aankomt. De stapel kan ook terug naar het aanrecht en in twee keer naar de kast. De redenatie dat dat meer tijd kost wordt teniet gedaan door de tijd die het kost om alle scherven bij elkaar te vegen.
Ik ben er verdrietig van dat ik zolang mijzelf de schuld heb gegeven van mijn onhandigheid. En het zal nog wel wat tijd kosten om mijn lichaam ook echt weer te vertrouwen.
Ik moet opnieuw leren dat AU betekent STOP. En dat pijn niet normaal is en je er niet altijd doorheen hoeft te bijten. Alhoewel ik blij ben dat ik een doorbijter ben.

A Year Ago Today

Het jaar is voorbij.
Ik realiseerde het mij pas toen ik halverwege de dag in de auto zat op weg naar een feestje.
Het leven gaat zijn gang. De pillen vinden hun weg. Ik voer mijn gevecht. Gewoon...
Omdat ik gewend ben gevechten te voeren met mijzelf.
Omdat de pillen doen wat ze moeten doen.
Omdat het leven met of zonder pillen, met of zonder ADD, met of zonder mij, altijd door zal gaan.
En dat geeft rust.
Ik ben niet gek omdat ik ADD heb en pillen gebruik. Ik ben ik.
En ik hou van ik. Soms.
Ik vecht met ik. Soms.
Ik dans met ik. Soms.
Ik huil om ik. Soms.
Ik ben eigenlijk een hele normale ik. Met uitspattingen naar alle kanten. Omdat dat hoort bij ADD. Omdat dat hoort bij mij. Omdat ik en ADD ik zijn. En omdat de pillen maken dat ik soms makkelijker door de wereld stap. Omdat de pillen mijn wapens soms thuis laten. Omdat de pillen mijn vertroebelde beeld even schoon poetst. Omdat de pillen mijn onbedwingbare ratelen in mijn hoofd en lijf even stil legt.
Omdat ik inmiddels met ons drieën best door één deur kunnen.
Omdat ik met ons drieën beter te begrijpen en een stuk leuker ben.

- Gepost met mijn typmachine

Experimenteren kun je leren

Het was 1 september 2011 toen ik met mijzelf het experiment van methylfenidaat aan ging. 'Maximaal een jaar hoor, gewoon om te weten of het werkt.'
Ik weet het jaar is nog niet geheel voorbij, maar ver over de helft al wel.
En deze afgelopen weken kwam ik een paar maal doodop thuis. Moe, leeg, op.... Slaap!!!! Ik snapte er niets van. Alle opties, een nieuwe werkplek, vroeger opstaan, meer verantwoordelijkheid leken te kloppen maar waren geen legitimatie voor deze status van OP.
Tot ik mij realiseerde dat ik steeds op het drukste moment op mijn werk mijn medicatie vergat in te nemen. 's Morgen achter de computer en in vergaderingen ging ik als een speer op mijn 15mg, maar op het moment dat de jongeren binnen kwamen en ik trainingen moest gaan geven deed ik het mijzelf aan om niet alleen een groep adhd'ers (en wat al niet meer) onder controle te houden, maar ook mijzelf.
Ik was doodop van mijn eigen hoofd. Van mijn gespring dat ik geen ruimte kon laten.
Ik was op van doen wat ik eigenlijk al mijn hele leven gewend was te doen. Geen wonder dat ik opbrandde op elke nieuwe werkplek, in elke relatie, op elk feest, elke vakantie, elk alles dat nieuw is.
Geen wonder dat ik een hekel aan nieuw, maar het steeds weer nodig, heb.
Oftewel ik probeer nu mijn medicatie weer op tijd te nemen. Mijn collega zei al lachend, 'ik haal voor jou wel ook een glas water als ik dat voor de jongeren doe.'
Meneer psych zei lachend: 'Wonderlijk hoe het soms werkt, maar bij jou werkt het. Het is moeilijk precies vast te stellen, maar jij hebt echt ADD.'
Fijn.
Werkelijk fijn.
Niet als legitimatie en dat er nu geen werk aan de gedragswinkel is, maar omdat er iets bestaat dat die ADD draagbaar kan maken zodat ik die gehele gedragswinkel met lege handen in kan stappen en ook werkelijk mee kan nemen wat ik nodig heb.
Iets dat een klein wit pilletje is met een onmogelijke breekrand er in.
- Gepost met mijn typmachine

Irritatie

Als ik mijn pillen neem ben ik in staat de stilte te waarderen.

Wel blijf ik zwart-wit.

Waardoor ik mij mateloos irriteer aan nodeloos gepraat.
Hoeveel woorden verlaten op een dag jouw mond zonder een doel?
Wat is de functie van praten?
Zegt een arm, een blik, een been niet meer dan letters?

Of houd ik het meest van stil omdat het nieuw is? Als ik nu stil ben is mijn hoofd dat ook. Ik ben niet stil om de gedachten die in mijn hoofd over elkaar tuimelen een richting te geven, maar ik ben stil om te genieten van... van niets.

Dus ben ik stil en irriteer mij. Aan nodeloos gepraat door een telefoon over een gekochte bloempot en het omroepsysteem van de metro, aan te hard muziek uit een telefoon, aan het benoemen van alle dingen die te zien zijn op het perron, aan alle dingen die mijn stilte verstoren.

Ik weet niet wat erger is, mij irriteren aan het verstoren van mijn stilte of het niet kunnen filteren van alle indrukken en dan met een gevuld hoofd mijn dag vervolgen. Met de pillen op stap ik zo de metro uit en weet dat ik mijn weg naar huis weer in stilte kan vervolgen. Alle indrukken glijden mijn hoofd weer uit. Gezien, gehoord, geirriteerd, maar net zo makkelijk weer vergeten.


- Gepost met mijn typmachine

Niet

Vandaag nam ik mijn pillen niet. Expres hoor. Weloverwogen...
Ik sta nu bij de tramhalte. Met mijn sportschoenen aan. Want de schoenen die ik vanmorgen aan had en eigenlijk nu aan mijn voeten hadden moeten zitten liggen onder mijn bureau in ons kantoor. Waar ik net vertrok, al zoekend om mij heen kijkend, omdat ik mijn pieper kwijt was. Nadat ik de gehele etage binnenstebuiten had gekeerd en inmiddels met boetekleed aan op weg naar het inleverpunt was, realiseerde ik mij dat ik betreffende pieper vanochtend niet had opgehaald.
Maar goed, ik leef nog.
Weliswaar met de hele dag het idee dat ik iets vergeet.
Wat vast ook klopt.
Maar wat?

- Gepost met mijn typmachine

Stilstaan en Gaan

Natuurlijk jubel ik als mijn tas ingepakt samen met mijzelf op plaats van bestemming aankomen zonder al te grote schade te hebben opgelopen.
De pillen en ik kunnen op reis!
De pillen en ik kunnen de wereld aan!
Hoe blij ik er ook mee ben dat er iets bestaat dat mijn ADD in goede banen kan leiden, want zelf kan ik het niet, toch biggelen de tranen over mijn wangen wanneer mijn tante mij een mail stuurt.
De mail bevat een artikel uit de Esta over ADHD, over vrouwen met ADHD. Over medicatiegebruik, over de neurolgische effecten en over de uitwerking van ADHD op het leven.
En ik moet huilen.
Ik wil heel hard huilen, maar ik ben op vakantie en bevind mij middenop de bosborus op een ferry tussen een heleboel turken die mij niet verstaan en vice versa, en dus heeft mijn ADD hoofd alweer bedacht dat huilen hier niet kan! Huilen moet worden uitgesteld tot een plek waar het wel kan. Mijn ADD hoofd weet ook dat die plek er niet is. En dat als die er wel is de tranen al lang ver weg zijn of helemaal vergeten. En dus schrijf ik het van mij af.
En dwaal af...
Ik huil, met of zonder tranen maakt niet uit.
Omdat het artikel mij doet realiseren dat ik ADD heb.
Voor de rest van mijn leven.
En hoe groot de stappen ook zijn die ik nu neem, ik heb ADD.
En die ADD zal er voor zorgen dat ik in de toekomst nog veel vaker met grote moeite grote stappen zal moeten nemen.
En soms wil ik gewoon rust. Stilstaan.
En heel hard huilen.

- Gepost met mijn typmachine