Er is veel gebeurd. Te veel om in woorden te kunnen vatten.
Omdat de dingen zijn wat ze zijn.
Maar voor het bijhouden van een blog is dat dan wel een beetje moeilijk, want wat schrijf je wel op en wat laat je achterwege?
Want wat hoort bij ADD en de pillen en wat hoort bij mij of wat hoort tegenwoordig bij ons alledrie?
De zoektocht gaat verder.
Een verbroken relatie, een verhuizing en onzekerheid op de werkvloer, alle ballen die ik van mijzelf altijd omhoog moest houden lagen ineens voor mijn voeten op de grond. En dan?
Dan sta je stil en neemt de dingen zoals ze zijn om te concluderen dat dat best prettig is.
Ik wil mijn eigen kunde niet uitvlakken, maar geloof erg dat de pillen mij de afgelopen periode hebben geholpen om rechtop te blijven staan. Om de ballen te kunnen laten liggen waar ze lagen en eens om mij heen te kijken om te ontdekken wat je met twee handen vrij echt kunt doen. En daar bleek een wereld van mogelijkheden te zijn.
En de pillen zorgen er voor dat ik de mogelijkheden zie, dat ik weet waar het begin is, welk pad ze gaan en waar ze kunnen eindigen. Voorheen waren mogelijkheden een grote brei van toevalligheden waar ik per ongeluk in belandde.
En dus geniet ik er van om mogelijkheden te zien, keuzes te maken en er niet bij stil te staan als ik ze niet grijp en mij af te vragen: 'wat als?'
En als het dan zo goed gaat dat je denkt dat je de hele wereld aan kunt denk je ook dat je wel zonder pillen kunt.
Dat begint dan met een herhaalrecept. Daarvoor moet je bellen naar de psychiater en eigenlijk is zo'n recept dan best vlot geregeld. Alleen moet je dat dan ergens ophalen en daarmee naar de apotheek. En dus wacht je tot je daar de tijd voor hebt. En die tijd heb je niet, of maak je niet, of het regent, of je hebt eigenlijk niet zoveel zin, of je vindt toch nog ergens een losse strip pillen zodat je weer een paar dagen vooruit kunt. En om dan van die paar pillen zoveel mogelijk profijt te hebben neem je ze alleen in wanneer je ze echt nodig hebt. En dan denk je dat dat allemaal best lukt en stel je het halen van die pillen nog een paar dagen uit, want je moet toch binnenkort weer naar de psycholoog en kunt het recept dan makkelijk meenemen.
Tot de dag dat de pillen op zijn, je geen herhaalrecept hebt gehaald en je pas over vijf dagen die afspraak met de psycholoog hebt en je eerder geen tijd hebt om ze te halen... (wie ook heeft bedacht dat je een ADD'er op pad moet sturen om zelf pillen te regelen is mij een raadsel)
En toen moest ik toegeven dat ik en de pillen de laatste tijd de beste maatjes zijn geworden.
Dat ik zonder de pillen geen begin en eind meer zie.
Dat ik zonder de pillen eigenlijk het liefst in bed blijf liggen, de gordijnen dichttrek en niets wil doen.
Dat, zonder het te willen, de pillen mijn leven hebben gepland. Mijn agenda staat vol, op zo'n manier dat afspraken elkaar niet overlappen, ik ben op treinen gestapt die ik niet meer kan stoppen.
Maar zonder de pillen kan mijn leven niet zo hard gaan als met.
Het lijkt alsof mijn hoofd en lijf meer tijd nodig hebben om de wereld te verwerken als ik geen pillen slik. Waardoor het moordende tempo in mijn agenda gepland door de pillen zonder het slikken van de pillen niet meer vol te houden is. En ik op de rem moet gaan staan.
Een kruispunt, of eigenlijk misschien meer, alweer, een rotonde.
Neem ik de pillen en ga ik dus op chemische stoffen in mijn lijf met treinen mee waar ik in wil zitten?
Of neem ik ze niet en kijk naar de treinen waar ik misschien wel op had willen zitten, maar die ik met de grootste inspanning toch steeds op het perron net voor mijn neus zie wegrijden.
Vooraf heb ik bedacht dat ik de pillen op proef constant zou gebruiken om later terug te gaan naar ze gebruiken wanneer ik ze nodig heb.
En nu dat punt er is ben ik bang dat ik niet meer terug durf, omdat ik hou van de snelheid van mijn pillen. Omdat ik ben gaan houden van de vleugels die ze mij geven. Omdat ik hou van het zien van structuren en de pillen dat aan mij bieden. Want de pillen zorgen dat ik ga, maar ook dat ik stil kan staan en alles kan overzien.
Mijn ik zonder pillen is meer een balletje in een flipperkast. Het houdt van de mooie lichtjes en de snelheid, maar heeft geen controle over de redenen van zijn beweging. Iemand anders bedient de flippers. En ik wil die ik niet haten, want die ander, die de kast bedient, ben ik ook, maar die kan ik niet bereiken, en dus haat ik die flipperkast-ik wel.
En daarom houd ik van de pillen.
Wat ik dan weer haat.
Tot de dag dat ik met het recept in mijn hand bij de apotheek stond. En ik weer met een rugzak vol methylfenidaat, andere verpakking dit keer, maar dezelfde pillen, weer buiten stond.
En ik, met een pil op, kon besluiten dat ik misschien teveel van mijzelf vraag als ik nu besluit ze niet te nemen. Er gebeurt te veel om nu te gaan experimenteren, de pillen zijn er, ik kan ze nemen, ik moet het niet, maar het mag. En als ik er baat bij heb, waarom niet? Als ik mijzelf met pillen op dit moment net even iets beter snap, begrijp en van mijzelf kan houden, waarom zou ik dan nu zeggen: "doe maar niet."
En dus ben ik weer begonnen.
In eerste instantie weer direct in mijn strakke wekker-regime. Tot de nacht waarop ik op tijd wilde gaan slapen en uiteindelijk tot half vier nog het halve huis heb opgeruimd omdat in mijn bed de rebound-kriebels begonnen.
Nu neem ik de pillen als ik ze wil gebruiken, als ik moet werken, als ik dingen gedaan wil krijgen of als ik het idee heb dat de wereld mij overspoelt.
En dat is niet drie keer per dag, soms maar één keer en er zijn zelfs dagen dat als voor de derde keer het alarm gaat om 17 uur, ik denk: 'oh ja, ik had pillen kunnen innemen vandaag.'
