zondag 27 mei 2012

Stilstaan en Gaan

Natuurlijk jubel ik als mijn tas ingepakt samen met mijzelf op plaats van bestemming aankomen zonder al te grote schade te hebben opgelopen.
De pillen en ik kunnen op reis!
De pillen en ik kunnen de wereld aan!
Hoe blij ik er ook mee ben dat er iets bestaat dat mijn ADD in goede banen kan leiden, want zelf kan ik het niet, toch biggelen de tranen over mijn wangen wanneer mijn tante mij een mail stuurt.
De mail bevat een artikel uit de Esta over ADHD, over vrouwen met ADHD. Over medicatiegebruik, over de neurolgische effecten en over de uitwerking van ADHD op het leven.
En ik moet huilen.
Ik wil heel hard huilen, maar ik ben op vakantie en bevind mij middenop de bosborus op een ferry tussen een heleboel turken die mij niet verstaan en vice versa, en dus heeft mijn ADD hoofd alweer bedacht dat huilen hier niet kan! Huilen moet worden uitgesteld tot een plek waar het wel kan. Mijn ADD hoofd weet ook dat die plek er niet is. En dat als die er wel is de tranen al lang ver weg zijn of helemaal vergeten. En dus schrijf ik het van mij af.
En dwaal af...
Ik huil, met of zonder tranen maakt niet uit.
Omdat het artikel mij doet realiseren dat ik ADD heb.
Voor de rest van mijn leven.
En hoe groot de stappen ook zijn die ik nu neem, ik heb ADD.
En die ADD zal er voor zorgen dat ik in de toekomst nog veel vaker met grote moeite grote stappen zal moeten nemen.
En soms wil ik gewoon rust. Stilstaan.
En heel hard huilen.

- Gepost met mijn typmachine

maandag 21 mei 2012

Paniek

Op vakantie gaan is in mijn ADD-wereld altijd een pijnlijk paniek puntje. Een dag voor vertrek ontstaat de paniek over wat er mee moet. Jaren geleden ging ik vrij regelmatig een weekend ergens logeren, in mijn slaapkamer hing een standaard inpak lijst, de makkelijkste en veiligste manier om er voor te zorgen dat ik zonder al te veel na te denken op pad kon. En dan nog presteerde ik het om bijvoorbeeld alleen de bovenste helft van de lijst in te pakken. Waarschijnlijk door het principe: tandenborstel, sokken, onde... hey een vogel!
Praktische bezwaren zijn vaak met lijstjes nog wel op te lossen of het aanschaffen dan wel lenen van vergeten stukken op de logeerplek.
Een uur voor vertrek gooide ik echter geregeld de handdoek in de ring: 'ik ga niet, ik wil niet, ik doe het niet, ik heb geen zin!' Voor zowel mijzelf als mede-reizigers vrij frustrerend. Iedereen in feeststemming en ineens een klein dreiend kind er tussen: 'ik wil niet!' Gelukkig ken ik het fenomeen inmiddels en ga dan maar even in een hoekje zitten wachten tot het over gaat. Of haal drie keer diep adem en zeg: 'ik zie het even niet zitten, maar dat gaat vast wel weer over.' Of dat voor mede-reizigers zo geruststellend is betwijfel ik, maar mij stelt het gerust en het gevoel verdwijnt.

En over drie dagen....
De eerste keer op pad met methylfenidaat. Het voelt nog niet echt anders, maar dat kan komen doordat ik mij nooit bezig houd met het weggaan meer dan twee dagen vooraf. Reisgidsen lezen, routes uitstippelen is aan mij niet besteed, bij aankomst ben ik het toch alweer vergeten of is er een ander plan.
Tot vanmorgen.
Bij inname van de pillen. Er ging ineens een lichtje aan.
'Methylfenidaat valt onder de opiumwet'
Oftewel: no way dat je daar zomaar mee in een vliegtuig mag stappen!
Fijn. Stress. Het eerste artikel dat ik op internet vind is al een heel stappenplan van officiele instanties. Bij stap drie ben ik alweer afgeleid en weet zeker dat die pillen op legale wijze meenemen nooit gaat lukken.
En dus bel ik met enigszins bonzend hart de Riagg op: 'ik ga op vakantie en slik methylfenidaat, help.'
'Woensdag kunt u de verklaring op komen halen.'

Waarom ik het mijzelf toch af en toe zo moeilijk maak?

- Gepost met mijn typmachine

donderdag 3 mei 2012

De andere kant.

Mijn huisgenoten kijken mij verbijsterd aan. Zoveel verbaal geweld hebben zij nog niet eerder in de keuken gezien.
Luid tierend, de geslachtsdelen en enge ziektes vliegen in het rond, snijd ik de laatste uienring in stukjes.
'Grof gesneden' stond er in het recept.

Soms is de wereld maar net vanaf welke kant je er naar kijkt.


- Gepost met mijn typmachine