zondag 28 oktober 2012

Dikke Auw!

Voor je kijken doorlopen ~De Jeugd Van Tegenwoordig

Was het maar zo makkelijk, voor mij kijken en doorlopen.
Waar ik ook kijk, ik zie geen gevaar, dus ik ren vooruit. Jammer genoeg lijkt het gevaar zijn oog op mij te hebben laten vallen. En dus was ik een paar maanden geleden eerst bij de EHBO vanwege een onwelwillend mes dat zijn weg vond in mijn duim en toen ik vervolgens weer naar de huisarts moest vanwege het verwijderen van de hechting in het gapende messen gat werd ik aangereden door een auto.
Daarnaast waren mijn onderbenen een innige relatie begonnen met de rand van mijn bed. En mijn handen en armen moesten elke deurpost even heel hard aan te moeten tikken. Mijn handen leiden daarbij ook een eigen leven wanneer ik dingen vast heb, dan lieten ze namelijk gewoon los.
Het is vrij simpel. Ik was van mijn tenen tot mijn kruin een blauwe plek.
De meeste mensen in mijn omgeving halen inmiddels hun schouders op bij dit soort verhalen van mij, gevolgd door: 'doe je wel een beetje voorzichtig met jezelf?' Alsof het een keuze is. Alsof ik er voor kies om tegen dingen aan te lopen, over iets te struikelen, messen in mijn hand te zetten of brandwonden te fabriceren. Als ik kon kiezen deed ik het wel niet.
Toch heb ik lang getwijfeld of het een keuze is om mijzelf pijn te doen. Zou het een latente vraag om aandacht zijn? Of een onbewuste vorm van automutilatie? Ik werd er onzeker van en probeerde vaak de blauwe plekken te verbergen of lachte de littekens weg. Klagen over pijn of aangeven dat ik die had probeerde ik niet te doen. Als ik het wel deed was dat dus vaak als de pijn alle grenzen over ging. En dan nog vond ik dat ik die pijn aan mijzelf te danken had. Het was immers mijn vaak onhandige lijf dat de pijn veroorzaakte.
Sinds de methylfenidaat weet ik dat dit klopt.
Ik ben onbesuisd, ik ben veelal in dromenland en ik heb niet altijd de controle over mijn lange lijf waarin eigenlijk een heel klein meisje woont.
En ik weet dat het klopt omdat ik het nu minder doe.
Ik lijk de afmetingen van mijn lichaam beter te kunnen inschatten, kan vooruit denken en ook wanneer ik halverwege een handeling ben een stapje terug doen om ongelukken te voorkomen. Een verkeerd gevormde stapel servies hoeft niet in sneltrein vaart richting kast in de hoop dat hij daar heel aankomt. De stapel kan ook terug naar het aanrecht en in twee keer naar de kast. De redenatie dat dat meer tijd kost wordt teniet gedaan door de tijd die het kost om alle scherven bij elkaar te vegen.
Ik ben er verdrietig van dat ik zolang mijzelf de schuld heb gegeven van mijn onhandigheid. En het zal nog wel wat tijd kosten om mijn lichaam ook echt weer te vertrouwen.
Ik moet opnieuw leren dat AU betekent STOP. En dat pijn niet normaal is en je er niet altijd doorheen hoeft te bijten. Alhoewel ik blij ben dat ik een doorbijter ben.

zaterdag 1 september 2012

A Year Ago Today

Het jaar is voorbij.
Ik realiseerde het mij pas toen ik halverwege de dag in de auto zat op weg naar een feestje.
Het leven gaat zijn gang. De pillen vinden hun weg. Ik voer mijn gevecht. Gewoon...
Omdat ik gewend ben gevechten te voeren met mijzelf.
Omdat de pillen doen wat ze moeten doen.
Omdat het leven met of zonder pillen, met of zonder ADD, met of zonder mij, altijd door zal gaan.
En dat geeft rust.
Ik ben niet gek omdat ik ADD heb en pillen gebruik. Ik ben ik.
En ik hou van ik. Soms.
Ik vecht met ik. Soms.
Ik dans met ik. Soms.
Ik huil om ik. Soms.
Ik ben eigenlijk een hele normale ik. Met uitspattingen naar alle kanten. Omdat dat hoort bij ADD. Omdat dat hoort bij mij. Omdat ik en ADD ik zijn. En omdat de pillen maken dat ik soms makkelijker door de wereld stap. Omdat de pillen mijn wapens soms thuis laten. Omdat de pillen mijn vertroebelde beeld even schoon poetst. Omdat de pillen mijn onbedwingbare ratelen in mijn hoofd en lijf even stil legt.
Omdat ik inmiddels met ons drieën best door één deur kunnen.
Omdat ik met ons drieën beter te begrijpen en een stuk leuker ben.

- Gepost met mijn typmachine

zaterdag 30 juni 2012

Experimenteren kun je leren

Het was 1 september 2011 toen ik met mijzelf het experiment van methylfenidaat aan ging. 'Maximaal een jaar hoor, gewoon om te weten of het werkt.'
Ik weet het jaar is nog niet geheel voorbij, maar ver over de helft al wel.
En deze afgelopen weken kwam ik een paar maal doodop thuis. Moe, leeg, op.... Slaap!!!! Ik snapte er niets van. Alle opties, een nieuwe werkplek, vroeger opstaan, meer verantwoordelijkheid leken te kloppen maar waren geen legitimatie voor deze status van OP.
Tot ik mij realiseerde dat ik steeds op het drukste moment op mijn werk mijn medicatie vergat in te nemen. 's Morgen achter de computer en in vergaderingen ging ik als een speer op mijn 15mg, maar op het moment dat de jongeren binnen kwamen en ik trainingen moest gaan geven deed ik het mijzelf aan om niet alleen een groep adhd'ers (en wat al niet meer) onder controle te houden, maar ook mijzelf.
Ik was doodop van mijn eigen hoofd. Van mijn gespring dat ik geen ruimte kon laten.
Ik was op van doen wat ik eigenlijk al mijn hele leven gewend was te doen. Geen wonder dat ik opbrandde op elke nieuwe werkplek, in elke relatie, op elk feest, elke vakantie, elk alles dat nieuw is.
Geen wonder dat ik een hekel aan nieuw, maar het steeds weer nodig, heb.
Oftewel ik probeer nu mijn medicatie weer op tijd te nemen. Mijn collega zei al lachend, 'ik haal voor jou wel ook een glas water als ik dat voor de jongeren doe.'
Meneer psych zei lachend: 'Wonderlijk hoe het soms werkt, maar bij jou werkt het. Het is moeilijk precies vast te stellen, maar jij hebt echt ADD.'
Fijn.
Werkelijk fijn.
Niet als legitimatie en dat er nu geen werk aan de gedragswinkel is, maar omdat er iets bestaat dat die ADD draagbaar kan maken zodat ik die gehele gedragswinkel met lege handen in kan stappen en ook werkelijk mee kan nemen wat ik nodig heb.
Iets dat een klein wit pilletje is met een onmogelijke breekrand er in.
- Gepost met mijn typmachine

zaterdag 9 juni 2012

Irritatie

Als ik mijn pillen neem ben ik in staat de stilte te waarderen.

Wel blijf ik zwart-wit.

Waardoor ik mij mateloos irriteer aan nodeloos gepraat.
Hoeveel woorden verlaten op een dag jouw mond zonder een doel?
Wat is de functie van praten?
Zegt een arm, een blik, een been niet meer dan letters?

Of houd ik het meest van stil omdat het nieuw is? Als ik nu stil ben is mijn hoofd dat ook. Ik ben niet stil om de gedachten die in mijn hoofd over elkaar tuimelen een richting te geven, maar ik ben stil om te genieten van... van niets.

Dus ben ik stil en irriteer mij. Aan nodeloos gepraat door een telefoon over een gekochte bloempot en het omroepsysteem van de metro, aan te hard muziek uit een telefoon, aan het benoemen van alle dingen die te zien zijn op het perron, aan alle dingen die mijn stilte verstoren.

Ik weet niet wat erger is, mij irriteren aan het verstoren van mijn stilte of het niet kunnen filteren van alle indrukken en dan met een gevuld hoofd mijn dag vervolgen. Met de pillen op stap ik zo de metro uit en weet dat ik mijn weg naar huis weer in stilte kan vervolgen. Alle indrukken glijden mijn hoofd weer uit. Gezien, gehoord, geirriteerd, maar net zo makkelijk weer vergeten.


- Gepost met mijn typmachine

vrijdag 1 juni 2012

Niet

Vandaag nam ik mijn pillen niet. Expres hoor. Weloverwogen...
Ik sta nu bij de tramhalte. Met mijn sportschoenen aan. Want de schoenen die ik vanmorgen aan had en eigenlijk nu aan mijn voeten hadden moeten zitten liggen onder mijn bureau in ons kantoor. Waar ik net vertrok, al zoekend om mij heen kijkend, omdat ik mijn pieper kwijt was. Nadat ik de gehele etage binnenstebuiten had gekeerd en inmiddels met boetekleed aan op weg naar het inleverpunt was, realiseerde ik mij dat ik betreffende pieper vanochtend niet had opgehaald.
Maar goed, ik leef nog.
Weliswaar met de hele dag het idee dat ik iets vergeet.
Wat vast ook klopt.
Maar wat?

- Gepost met mijn typmachine

zondag 27 mei 2012

Stilstaan en Gaan

Natuurlijk jubel ik als mijn tas ingepakt samen met mijzelf op plaats van bestemming aankomen zonder al te grote schade te hebben opgelopen.
De pillen en ik kunnen op reis!
De pillen en ik kunnen de wereld aan!
Hoe blij ik er ook mee ben dat er iets bestaat dat mijn ADD in goede banen kan leiden, want zelf kan ik het niet, toch biggelen de tranen over mijn wangen wanneer mijn tante mij een mail stuurt.
De mail bevat een artikel uit de Esta over ADHD, over vrouwen met ADHD. Over medicatiegebruik, over de neurolgische effecten en over de uitwerking van ADHD op het leven.
En ik moet huilen.
Ik wil heel hard huilen, maar ik ben op vakantie en bevind mij middenop de bosborus op een ferry tussen een heleboel turken die mij niet verstaan en vice versa, en dus heeft mijn ADD hoofd alweer bedacht dat huilen hier niet kan! Huilen moet worden uitgesteld tot een plek waar het wel kan. Mijn ADD hoofd weet ook dat die plek er niet is. En dat als die er wel is de tranen al lang ver weg zijn of helemaal vergeten. En dus schrijf ik het van mij af.
En dwaal af...
Ik huil, met of zonder tranen maakt niet uit.
Omdat het artikel mij doet realiseren dat ik ADD heb.
Voor de rest van mijn leven.
En hoe groot de stappen ook zijn die ik nu neem, ik heb ADD.
En die ADD zal er voor zorgen dat ik in de toekomst nog veel vaker met grote moeite grote stappen zal moeten nemen.
En soms wil ik gewoon rust. Stilstaan.
En heel hard huilen.

- Gepost met mijn typmachine

maandag 21 mei 2012

Paniek

Op vakantie gaan is in mijn ADD-wereld altijd een pijnlijk paniek puntje. Een dag voor vertrek ontstaat de paniek over wat er mee moet. Jaren geleden ging ik vrij regelmatig een weekend ergens logeren, in mijn slaapkamer hing een standaard inpak lijst, de makkelijkste en veiligste manier om er voor te zorgen dat ik zonder al te veel na te denken op pad kon. En dan nog presteerde ik het om bijvoorbeeld alleen de bovenste helft van de lijst in te pakken. Waarschijnlijk door het principe: tandenborstel, sokken, onde... hey een vogel!
Praktische bezwaren zijn vaak met lijstjes nog wel op te lossen of het aanschaffen dan wel lenen van vergeten stukken op de logeerplek.
Een uur voor vertrek gooide ik echter geregeld de handdoek in de ring: 'ik ga niet, ik wil niet, ik doe het niet, ik heb geen zin!' Voor zowel mijzelf als mede-reizigers vrij frustrerend. Iedereen in feeststemming en ineens een klein dreiend kind er tussen: 'ik wil niet!' Gelukkig ken ik het fenomeen inmiddels en ga dan maar even in een hoekje zitten wachten tot het over gaat. Of haal drie keer diep adem en zeg: 'ik zie het even niet zitten, maar dat gaat vast wel weer over.' Of dat voor mede-reizigers zo geruststellend is betwijfel ik, maar mij stelt het gerust en het gevoel verdwijnt.

En over drie dagen....
De eerste keer op pad met methylfenidaat. Het voelt nog niet echt anders, maar dat kan komen doordat ik mij nooit bezig houd met het weggaan meer dan twee dagen vooraf. Reisgidsen lezen, routes uitstippelen is aan mij niet besteed, bij aankomst ben ik het toch alweer vergeten of is er een ander plan.
Tot vanmorgen.
Bij inname van de pillen. Er ging ineens een lichtje aan.
'Methylfenidaat valt onder de opiumwet'
Oftewel: no way dat je daar zomaar mee in een vliegtuig mag stappen!
Fijn. Stress. Het eerste artikel dat ik op internet vind is al een heel stappenplan van officiele instanties. Bij stap drie ben ik alweer afgeleid en weet zeker dat die pillen op legale wijze meenemen nooit gaat lukken.
En dus bel ik met enigszins bonzend hart de Riagg op: 'ik ga op vakantie en slik methylfenidaat, help.'
'Woensdag kunt u de verklaring op komen halen.'

Waarom ik het mijzelf toch af en toe zo moeilijk maak?

- Gepost met mijn typmachine

donderdag 3 mei 2012

De andere kant.

Mijn huisgenoten kijken mij verbijsterd aan. Zoveel verbaal geweld hebben zij nog niet eerder in de keuken gezien.
Luid tierend, de geslachtsdelen en enge ziektes vliegen in het rond, snijd ik de laatste uienring in stukjes.
'Grof gesneden' stond er in het recept.

Soms is de wereld maar net vanaf welke kant je er naar kijkt.


- Gepost met mijn typmachine

dinsdag 17 april 2012

Denkers

Ik heb twee grote denkers in mijn omgeving.
Filosofen als je het zo wilt noemen.
Ze weten het zelf niet hoor, want het is niet hun beroep, of, ze waren niet met opzet filosofisch. Tenminste dat vermoed ik.
Ik denk niet dat deze twee mannen weten hoe vaak hun opmerking nog door mijn hoofd speelt. En hoe ontzettend in de roos het gezegde was.
Beide heren maken ook geen dagelijks deel uit van mijn leven, wat de waarheid van hun spreken nog frapanter maakt. En toch hebben beiden in de afgelopen maanden iets tegen mij gezegd dat voor mij een tekening is van hoe ik ben. Van een verleden waar ik soms mee probeer af te rekenen, maar waarvan ik soms moet accepteren dat het mijn heden en waarschijnlijk ook toekomst is.
De eerste zei: 'An, jij koestert die vrijheid, je prijst hem de hemel in.' En het klopt... Tot een door mij bepaald moment. Maar dan verwacht ik ook dat de ander meteen luistert en meegaat in wat ik heb bedacht. Ja hallo, je gaat een ADD'er toch niet haar fantastische impulsgedachten en daar soms uit voortkomende creatieve maar 'o zo' onuitvoerbare ideeën afnemen? Nee, je zegt 'ja en amen' en moedigt haar aan en bent de troostende schouder die al even verbaasd is als zijzelf als het plan niet blijkt te werken. Jaja, ook als jij dat al ver van te voren had zien aankomen. Niet alleen de ADD'er zelf maar ook de omgeving dient goed te zijn in toneel spelen. En geloof mij, de dag erna lach je samen om het plan dat in de prullenbak ligt. En je laat de verwijten in de trant van: 'waarom heb jij mij niet tegen gehouden?' van je af glijden met de tegenwerping: 'had je geluisterd?'
Ja, ik prijs en eis de vrijheid, maar ook de daarbij behorende steun om de wereld aan te kunnen.
Mijn tweede filosoof stelde mij een vraag (daar zijn ze goed in): 'An, ben jij wel eens onredelijk?'
Het antwoord is 'nee' niet en plein public. Diegenen die ooit met mij een huis hebben mogen delen zullen je legio verhalen kunnen vertellen die het tegendeel bewijzen. Maar ook in die situaties wist ik een uur daarna feilloos te vertellen waar het voor mij mis was gegaan en hoe dit de volgende keer beter zou kunnen.
Ik ben geen zwart-wit denker. Elk verhaal heeft meerdere kanten. En ik houd van verhalen, alle verhalen. En alle verhalen zijn ook waar, want iedereen heeft zijn eigen waarheid. Die waarheid vind ik niet altijd leuk, maar wie ben ik om aan een ander te twijfelen? De grootste fout die ik vaak maak is dat ik twijfel aan mijn eigen waarheid en daardoor te veel begrip heb voor de andere waarheden.
En dat is mijn grootste gevecht. Kan ik zeggen wat ik denk?
- Gepost met mijn typmachine

donderdag 12 april 2012

Hoe weet je...

Dat je ADD hebt?
Simpel: als je na een half uur zoeken je telefoonoplader terug vindt. In de WC!
Iets moeilijker: als je moet koken en je begint met datgene wat het kortst in de pan moet om daarna dat wat heel lang in de pan moet er pas in te doen. Zodat je steevast te laat klaar bent met koken.
Vrij ingewikkeld: wanneer je uit een gesprek wegloopt en je je niet alleen afvraagt of je nou wel alles hebt begrepen, maar ook of je wel antwoord hebt gegeven op de gestelde vraag, met wie je ook alweer in gesprek was, of je toch geen domme dingen hebt gezegd en waarom je ook alweer halverwege je gesprek de gehele inhoud van je handtas op tafel moest leggen (let wel: in dit geval betreft het dan een sollicitatiegesprek en niet, bijvoorbeeld een gezellig gesprek met vriendinnen waar het ook vrij absurd, doch enigszins te begrijpen is dat je je handtas om zou keren op tafel) en of je ook wel weer alle inhoud van de tas terug hebt gedaan in de tas. En wanneer je antwoord heb gegeven op alle door jou aan jou gestelde vragen die ene allesomvattende vraag de kop op steekt: 'waar ben ik en hoe kom ik weer thuis?'

- Gepost met mijn typmachine

dinsdag 10 april 2012

Leven met Normaal

Steeds vaker bekruipt mij het gevoel van normaal. De ultieme high van dat het steeds beter met mij gaat begint in een sleur te raken. 'Het gaat goed' betekent niet meer 'het gaat stukken beter dan een paar maanden geleden'. Het gaat goed betekent het gaat goed. Ik ben weer 'normaal'.
En allejezus wat kan normaal saai zijn.
Sorry voor iedereen die dit leest en geen ADD-hoofd heeft, maar ik mis het soms. De chaos, het alles in de gaten kunnen houden, de tomeloze stroom woorden en ideeën.
Niet dat ik er naar terug wil, want na jaren van rennen en vliegen heb ik wel wat rust verdiend, maar de realisatie dat het leven is wat het is en dat het mij niet overkomt, maar ik het maak, maakt mij soms verdrietig.
Ik geef het toe, ik ben een chaos-junkie. Geef mij maar onverwachte situaties waar ik ineens tot aan mijn nek in zit en dan pas bedenk: 'waarom ben ik hier?' Of er achteraf uit wegloop met een ontzettend mooi verhaal. De situaties zijn er nog wel, maar tegenwoordig zoek ik ze op, ik maak vooraf een bewuste keuze om er wel of niet in mee te gaan. En dat voelt zo verantwoordelijk, zo volwassen. Blegh. Daar hou ik niet van.
Het is een hang naar 'wat was' en de groei naar 'wat is' waarbij ik de neiging heb dat wat was mooier te maken dan wat is. 'Het gras is altijd groener...' en 'vroeger was alles beter', dat principe.
Gelukkig heb ik in de loop der jaren een behoorlijk papieren en digitaal geschreven leven verzameld. Dus lees ik nu 'wat was' zoals het toen ook echt was. En ik moet eerlijk zeggen, 'wat is' voelt toch een stuk beter. Het is relaxter, steviger en constructiever.
Maar er zijn dagen dat ik mijn ogen sluit, diep ademhaal en even een paar uur chaos en onverantwoordelijkheid ben. En daar geniet ik van. Genoeg om daarna weer rustig normaal te kunnen zijn.
Want dat is een keuze, niet met mijn hoofd, met mijn hart, hoe goed doordacht het ook klinkt.

- Gepost met mijn typmachine

zaterdag 10 maart 2012

Spotlight

In de tram terug haalde ik diep adem en kon mijn gevoel echt voelen, zonder er naar te hoeven kijken en te moeten beredeneren.
Mijn gevoel voelen? Waarschijnlijk denk jij nu: 'huh?' of voel je dan: 'huh?'?
Want wat is er eerder, je hoofd of je hart? En als je dat weet, maakt dat dan iets uit?
Voor mij wel.
Zonder het te weten, wist ik namelijk mijn gevoel, maar voelde het niet. Of ik voelde het wel, maar mijn hoofd wist het altijd beter. Best een betweter, dat hoofd van mij.
Of het door de pillen komt, therapie of het eindeloze steeds beter weten, ik weet het niet, het maakt ook niet uit, feit is dat ik mijzelf steeds beter versta.
Mijn gevoel zit in mijn lijf en mijn hoofd heeft daar steeds een andere mening over (vooral de mening van mijn omgeving). In de loop van mijn leven ben ik er op gaan vertrouwen dat mijn hoofd alles wel beter wist dan dat mijn lijf voelde. Of dat komt door de ADD, deels wel vermoed ik. Mijn lijf is niet echt te vertrouwen geweest doordat het vaak net te lang was, te slungelig, te sukkelig, vaak onvoorspelbaar en vooral erg onhandig. Dus waarom zou je die dan verkiezen boven je hoofd? Je hoofd dat razendsnel is, creatief is, verbanden legt die niemand ziet, woorden maakt sneller dan je mond ze spreken kan, zo'n geweldig hoofd, dat laat je toch voor gaan op zo'n stom onhandig lijf?
Tot de momenten dat die ongehoorde, ongevoelde en onbegrepen gevoelens zich in mijn lijf beginnen te roeren en langzaam, of als een kolkende massa, naar buiten komen. En dat rekende ik mijn lijf dan aan: 'zie je wel, je had dat binnen moeten houden.' Niet wetende dat het mijn hoofd was dat die gevoelens naar niet begreep en ze ver weg wilde stoppen.
De pillen temmen de gedachtenstroom, ze stoppen de eindeloze stroom vragen en geboden, waardoor mijn gevoelens ineens de volle aandacht krijgen.
Niet alleen de leuke gevoelens, alhoewel ook die nu meer genieten en stralen, maar ook de gevoelens die ik had weggestopt als zijnde niet van mij, benoemd als slecht, als gevoelens die niemand anders in die mate heeft en daarom wel niet zullen kloppen, hele normale gevoelens als boosheid, schaamte en verdriet, ze staan ineens vol in de spotlight.
En voor het eerst durf ik te zeggen: 'tsja, die horen er ook gewoon bij en misschien nog wel belangrijker, ze horen bij mij.'
Het inperken van een jongere op mijn werk, een situatie die bij mij een jaar geleden vrij heftige emotionele reacties opriep, tot aan hyperventitaltie toe, kan ik nu voor het eerst ervaren als een deel gevoel en een deel gedachtes. Wanneer het inperken voorbij is kan ik even heel hard zuchten, wat een onrust heeft mijn lijf doorstaan. Vijf minuten later kan mijn hoofd bedenken hoe het beter kan. En in de tram terug naar huis kan ik bijna huilen, om de ervaring van de boosheid, om het verdriet dat daar achter ligt en om de ervaring dat dat mijn emoties niet waren op dat moment, maar dat ook ik er moe van ben en dat ook ik er boos van word dat dit gebeurd. En dat het eigenlijk best is dat ik boos ben en dat ook ik moe mag zijn.
En hoewel ik daar boos en moe zit te zijn ben ik zo ontzettend blij en opgelucht....
Een jaar geleden had ik die gevoelens weg geredeneerd. Nu zijn ze er. Al is het nog fragiel.
Want als ik thuis kom zeg ik dan: 'het was ok, alleen wat spierpijn.'
- Posted using BlogPress from my iPhone

zaterdag 11 februari 2012

Auw...

Alsof ik gisteravond helemaal alleen zeker drie flessen wijn achterover heb geslagen.
Zo voelde ik mij bij het opstaan.
Vreemd, want ik weet zeker dat ik gisteravond alleen thee en sap op heb.
In mijn hoofd herhaal ik steeds weer gisteravond. En drank komt daar iedere keer niet in voor.
Na een uurtje valt het pijnlijke kwartje, zou het een bijwerking zijn van een paar dagen geen pillen en gistermiddag ineens weer wel?
Ik heb al een tijdje niet echt last meer van de bijwerkingen, ook niet als ik de pillen een dag niet inneem. Maar misschien zijn ze terug?
Hopelijk maar voor een ochtend.
Want de chaos heeft nog wat orde nodig.

vrijdag 10 februari 2012

Orde vs Chaos.

Al zeker een uur of vier ren ik van kamer naar kamer met mijn handen vol spullen. Ik pak op, zet weg, verplaats, pak in, pak uit en verzet. In mijn hoofd en ongeving raakt het al behoorlijk opgeruimd.
De allerleukste kant van verhuizen, een nieuwe plek, een frisse start. De vervelende kant van verhuizen, alles moet weer een nieuwe plek krijgen.
En daar ben ik nu al weer uren zoet mee. 'Gelukkig schiet het op.'
Dacht ik, tot een minuut of drie geleden, toen ik mijn kamer eens rondkeek en dit zag:


Niet bepaald het beste voorbeeld van opgeruimd en netjes.
Toch is dat in mijn optiek wel zo. Mijn ADD-optiek moet ik er dan bij zeggen, want ik heb al een aantal dagen mijn pillen niet ingenomen. En dan is dit opgeruimd en net.
Ik denk doordat mijn ADD-hoofd al vier stappen vooruit is. Het ziet niet de dozen die er nog staan, maar de dingen die in de doos zitten en de plek waar ze zouden moeten staan.... En HOPLA, ADD-hoofd vergeet dat de spullen nog in de doos staan en niet op de plek waar ik ze bedacht heb (want daar staat natuurlijk nog steeds zo'n zelfde doos). Ik verzand in kleine details waarvoor ik druk heen-en-weer ren tussen alle ruimtes, waarbij ik in iedere ruimte iets achter laat om iets anders op te pakken, waarna niets op de juiste plek komt.
Ik vond net een gordijn onder de douche... Need I say more?
Het zijn dit soort taken die voor anderen misschien een leuke uitdaging zijn die mijn leven behoorlijk op hun kop kunnen zetten.
Verhuizen betekent namelijk nieuwe patronen aanbrengen in mijn dagelijks leven. En daar heb ik een hekel aan. Omdat ik patronen niet zie en ze dus ook niet zelf aan kan brengen. De pillen wel. Die maken patronen waar ik bij sta en ik hoef er alleen maar van te genieten. Verhuizen zonder pillen zou dus een ramp zijn.
Maar goed, ik ben eigenwijs. Dus nam ik al een paar dagen geen pillen in.
En heb nu dus drie uur gespendeerd aan het uitpakken van spullen waar ik geen plek voor heb, gewoon, om te weten of ze wel echt in die doos zaten.
Gelukkig kan ik nu een pil innemen, gewoon, omdat het kan, en als het goed is deze schade in een uurtje herstellen.
Ik ben benieuwd.
Schade is overigens een groot woord, want mijn ADD ontdekt nog wel eens iets, zoals een plant die ik al drie dagen kwijt was en dus bijna dood, 35 dezelfde armbanden en al mijn verloren gewaande beenwarmers, die zullen nog best van pas komen met dit weer.

woensdag 11 januari 2012

Goede voornemens...

Tegen beter weten in, de ADD goede voornemens van dit jaar:
'ik neem drie keer per dag op tijd mijn pillen in.'
En om dit te doen heb ik een handige medicijndoos gekocht met losse doosjes voor iedere dag.
Ik was woensdag, zondag en vrijdag al kwijt... En de pillen hebben al verschillende malen uit hun bakjes dwars door mijn tas gelegen... En de pillensnijder heeft al verschillende pillen tot gruis gesneden omdat ik hem verkeerd vast hield... En... En... ik ben al drie ochtenden te laat opgestaan voor de eerste pillen.
En...
Genoeg reden om de goede voornemens knalhard door de plee te spoelen.
Maar elke dag is een nieuwe start.
Dus zit ik er bij als de lokale dealer.



- Posted using BlogPress from my iPhone

vrijdag 6 januari 2012

Tweestrijd

And then she'd say: "It's ok, I got lost on the way But I'm a supergirl And supergirls don't cry" ~ Reamonn, Supergirl "Jij straalt rust uit." Hoe vaak ik die woorden wel niet heb gehoord in mijn werk. Innerlijk spring en stuiter ik rond, mijn hart klopt, mijn bloed pompt, de woorden razen, maar innerlijke schijn bedriegt blijkbaar. Want uiterlijk blijf ik kalm en rustig. Verhef mijn stem niet, raak niet uit balans, houd mijn doel voor ogen en sta met mijn beide benen op de grond. Zonder het zelf te weten steven ik zo op mijn doel af en het lukt. Ik zou er blij om moeten zijn, maar het verward. Mijn uiterlijk kan ik op dat moment niet zien. Ik voel alleen mijn innerlijk. En dus bereik ik mijn doel met het idee dat ik spring, stamp en schreeuw. Met een gevoel van rondrazende chaos. Innerlijk en uiterlijk. Mijn dagelijkse tweestrijd. Mijn uiterlijk bereikt wat het hebben wil. Mijn innerlijk denkt dat het bereikt wat het hebben wil, maar blijft verongelijkt en ongehoord achter. En nu het springen, stuiteren en razen langzaam is gestopt weet ik eigenlijk niet precies hoe ik al die jaren de juiste beslissingen heb genomen. Alsof mijn innerlijke kompas, hoe verwarrend ook, er nu helemaal de brui aan heeft gegeven. Of komt mijn innerlijk nu meer overeen met mijn uiterlijk en is dat de nieuwe ik die ik moet leren kennen en vooral vertrouwen?