Hoe te beginnen?
Dat het mij niet lukt om woorden op papier te krijgen die kloppend zijn, is iets dat mij kan frustreren.
Het betekent een steeds groter wordend niets weten.
Als de pillen zijn uitgewerkt buitelen de woorden over elkaar in een grote brei van onzin en nutteloosheid.
Als de pillen werken ontstaat er een stilte waarin heel veel gebeurd, maar waarin woorden te kort schieten. Stilte brengt gevoel waar ik geen vocabulaire voor heb.
Voor het eerst in mijn leven sta ik stil. Ik observeer zonder conclusies. Ik doe niet het eerste dat in mij opkomt, meestal hard wegrennen. Ik wacht. En achter mijn eerste impuls van 'weg weg weg' blijkt een hele nieuwe wereld van mogelijkheden te liggen. Misschien nog te groot om aan te pakken, maar het kan. En daarvan kan ik al genieten. Mijn station blijkt uitgebreider dan die ene, altijd vertrekkende, trein. Na die trein komt er nog een en op een ander spoor vertrekken er nog een paar, of ze staan stil te wachten op passagiers.
En mijn station blijkt een uitstekende zitplek te hebben waar ik uitzicht heb op alle arriverende en vertrekkende treinen. En ik heb de tijd. De tijd om te zitten, te wachten, het spoorboekje nog eens te bekijken, omdat mijn station best prima is op dit moment.
Natuurlijk krijg ik het soms benauwd, ren heen-en-weer van trein naar trein, spring er in, klaar voor vertrek, om op het moment dat de fluit klinkt er toch maar weer uit te springen.
Het klinkt als rusteloos en een grote chaos, maar mijn treinen zijn vrij hi-tech en geluidloos. En er is altijd mijn stoel, waar ik naar terug kan gaan, zitten, kijken, luisteren, een kopje thee er bij.
En als ik zit is er een weten. Een weten dat welke trein ik ook neem, het de juiste zal zijn. Omdat ik de controle heb over het arriveren en vertrekken daarvan.
Een controle waar ik nog wel even aan moet wennen. De tijd nemen om hem mij eigen te maken. Het zeker weten dat het goed komt stel ik nog even op de proef, want nieuwe dingen, die vertrouw ik niet zo. Mijn oude gedrag test mijn nieuwe gedrag. En die laatste lijkt zich prima te houden. Het wachten is op het moment dat ik het oude voor het nieuwe durf in te ruilen, omdat terug dan geen optie meer is.
- Posted using BlogPress from my iPhone
dinsdag 25 oktober 2011
woensdag 12 oktober 2011
Dag Vierenveertig
Als ik mijn gedachten niet meer hoef te temmen
omdat het stil is in mijn hoofd
lijkt het leeg.
Als mijn hoofd niet meer werkt
om grenzen af te zetten
is de wereld groot.
Te groot om te omvatten
te leeg om leuk te lijken.
Nu het denken is gestopt
is er zoveel mogelijk
maar lijkt niets te kunnen.
Omdat ik stappen heb gemist,
kansen niet gegrepen
mijzelf niet echt begrepen.
Met mijn hoofd buitenspel
is er alleen maar ik.
Maar wie dat is ben ik vergeten.
En dus zijn er de tranen,
om wat was,
om wat is,
om wat kon,
om wat kan.
Om de vrijheid van teveel keuze
en het gebrek aan vertrouwen
in een ik die mij niet kent.
En ergens springt het zeker weten
dat alles goed zal komen.
- Posted using BlogPress from my iPhone
omdat het stil is in mijn hoofd
lijkt het leeg.
Als mijn hoofd niet meer werkt
om grenzen af te zetten
is de wereld groot.
Te groot om te omvatten
te leeg om leuk te lijken.
Nu het denken is gestopt
is er zoveel mogelijk
maar lijkt niets te kunnen.
Omdat ik stappen heb gemist,
kansen niet gegrepen
mijzelf niet echt begrepen.
Met mijn hoofd buitenspel
is er alleen maar ik.
Maar wie dat is ben ik vergeten.
En dus zijn er de tranen,
om wat was,
om wat is,
om wat kon,
om wat kan.
Om de vrijheid van teveel keuze
en het gebrek aan vertrouwen
in een ik die mij niet kent.
En ergens springt het zeker weten
dat alles goed zal komen.
- Posted using BlogPress from my iPhone
Dag Drieenveertig
Wiehoeoe!
Zie net op het nieuws dat er een medicijnverstrekker mét timer is die dus je medicatie uitgeeft wanneer je hem in moet nemen. Meer dan de helft van de mensen die regelmatig medicijnen gebruikt vergeet ze wel eens namelijk.
Alleen...
Heeft u het ook gezien?
Het ding waar de medicijnen inzitten is ongeveer zo groot als mijn halve rugzak. Dan moet iedereen er zometeen twee... Die ander voor de medicijnen tegen de hernia die je krijgt van het rondzeulen van dat ding!
Ik houd het even bij mijn vertrouwde wekker!
Slaap lekker.
- Posted using BlogPress from my iPhone
Zie net op het nieuws dat er een medicijnverstrekker mét timer is die dus je medicatie uitgeeft wanneer je hem in moet nemen. Meer dan de helft van de mensen die regelmatig medicijnen gebruikt vergeet ze wel eens namelijk.
Alleen...
Heeft u het ook gezien?
Het ding waar de medicijnen inzitten is ongeveer zo groot als mijn halve rugzak. Dan moet iedereen er zometeen twee... Die ander voor de medicijnen tegen de hernia die je krijgt van het rondzeulen van dat ding!
Ik houd het even bij mijn vertrouwde wekker!
Slaap lekker.
- Posted using BlogPress from my iPhone
dinsdag 11 oktober 2011
Dag Tweeenveertig
Tijd om te voelen of tijd om te schrijven? Ik heb niet eens tijd om adem te halen.
Zouden het de pillen zijn waardoor ik tegen alles 'ja' zeg en daardoor heel Rotterdam en omgeving al dagen doorkruis op mijn fiets. Of is het weer mijn overenthousiaste fase? Het bekende geval van denken dat ik alles aankan en al mijn dagen volplannen waardoor vooral rust en slapen er nog wel eens bij inschieten.
En het eind van het liedje is dan vaak dat ik ziek op de bank lig.
Maat houden, mijn grenzen vooraf inschatten, ik kan het niet. En dus doe ik het een of het ander.
Niets of alles.
Op het moment is het alles.
Met een klein verschil.
De tijd die ik nodig heb om te verwerken.
Als ik stil zit op de bank is het stil.
Stil in mijn hoofd. Dagen, gesprekken en acties passeren de revue. Maar in plaats van door elkaar te lopen, tegen elkaar op te botsen en een brei van emoties en gedachten te vormen waar geen touw aan vast te knopen is en niets met elkaar te maken heeft, maar toch ook hetzelfde lijkt, zijn het nu losstaande feiten, die ook weer verdwijnen. Het blijft niet hangen, ik neem het niet mee in een nieuwe situatie waarin het niet thuis hoort.
Het komt mijn hoofd in en de pillen zorgen ervoor dat ze ook weer naar buiten kunnen.
Ze hebben de sleutel van mijn achterdeur gevonden.
En ik kan voelen dat het rennen van de afgelopen dagen zijn weerslag heeft op mijn lijf dat door dezelfde pillen zijn vetreserves is gaan aanspreken en daardoor minder aankan dan mijn hoofd nu.
En dus heeft mijn lijf vandaag wat rust al blijven mijn gedachten to do lijstjes maken.
Maar die zijn er morgen vast ook nog wel.
- Posted using BlogPress from my iPhone
Zouden het de pillen zijn waardoor ik tegen alles 'ja' zeg en daardoor heel Rotterdam en omgeving al dagen doorkruis op mijn fiets. Of is het weer mijn overenthousiaste fase? Het bekende geval van denken dat ik alles aankan en al mijn dagen volplannen waardoor vooral rust en slapen er nog wel eens bij inschieten.
En het eind van het liedje is dan vaak dat ik ziek op de bank lig.
Maat houden, mijn grenzen vooraf inschatten, ik kan het niet. En dus doe ik het een of het ander.
Niets of alles.
Op het moment is het alles.
Met een klein verschil.
De tijd die ik nodig heb om te verwerken.
Als ik stil zit op de bank is het stil.
Stil in mijn hoofd. Dagen, gesprekken en acties passeren de revue. Maar in plaats van door elkaar te lopen, tegen elkaar op te botsen en een brei van emoties en gedachten te vormen waar geen touw aan vast te knopen is en niets met elkaar te maken heeft, maar toch ook hetzelfde lijkt, zijn het nu losstaande feiten, die ook weer verdwijnen. Het blijft niet hangen, ik neem het niet mee in een nieuwe situatie waarin het niet thuis hoort.
Het komt mijn hoofd in en de pillen zorgen ervoor dat ze ook weer naar buiten kunnen.
Ze hebben de sleutel van mijn achterdeur gevonden.
En ik kan voelen dat het rennen van de afgelopen dagen zijn weerslag heeft op mijn lijf dat door dezelfde pillen zijn vetreserves is gaan aanspreken en daardoor minder aankan dan mijn hoofd nu.
En dus heeft mijn lijf vandaag wat rust al blijven mijn gedachten to do lijstjes maken.
Maar die zijn er morgen vast ook nog wel.
- Posted using BlogPress from my iPhone
donderdag 6 oktober 2011
Dag Zesendertig
Mijn hoofd loopt over van ideeën.
In plaats van er in te verzuipen en stil te staan kan ik ze pakken, bekijken en weggooien of uitvoeren.
Chaos wordt structuur.
- Posted using BlogPress from my iPhone
woensdag 5 oktober 2011
Dag Vijfendertig
Ik hou van woorden. Als ik ze hoor zie ik een plaatje in mijn hoofd. Woorden als 'kast', 'agenda' en 'routeplanner'. Ik zie wat er wordt gesproken.
Vandaar ook dat ik van lijstjes houd. Met ADD maak ik 'Thomas-lijstjes', door mijzelf zo genoemd naar een verhaaltje dat ik ooit las. Thomas schreef briefjes met dingen die hij niet mocht vergeten en die hing hij om zijn nek. Thomas had denk ik ook ADD, want hij was niet in staat bij- van hoofdzaken te onderscheiden en dus bezweek hij bijna onder de briefjes en touwtjes met daarop: 'ademhalen', 'ik heet Thomas' en 'wolken zijn wit'. Mijn ADD-lijstjes begonnen met: opstaan, ontbijten, tandenpoetsen, douchen, waarna dit allemaal weer was doorgestreept en daaronder stond: dit briefje lezen! (hierin ben ik ook gewoon erfelijk belast, mijn vader had een to-do-lijstje gemaakt voor als ik geboren werd en dat begon ook met: 'dit briefje lezen!') Ik kon een hele dag kwijt zijn aan het schrijven van een to do waarna er geen tijd meer over was om dit ook te doen.
Mijn pillenlijstjes zijn beduidend korter, als ik al niet alles heb uitgevoerd voordat ik er aan toe kom om het op te schrijven.
Woorden creeeren voor mij rust in de chaos van mijn hoofd, ze zijn praktisch en uitvoerbaar.
Woorden als 'liefde', 'woede' en 'onzekerheid' zijn echter verwarrend. Ze zijn niet in plaatjes uit te drukken en blijven daardoor hangen in mijn hoofd. Ze zijn niet praktisch en niet tastbaar. Ze creeeren chaos omdat ze nergens in passen.
En dus heeft mijn psycholoog mij verbannen naar mijn bank. In tegenstelling tot wat veel mensen denken te weten naar aanleiding van films heeft mijn psycholoog zelf geen bank. Wel drie stoelen waardoor ik steeds denk dat er halverwege ons gesprek nog iemand komt aanschuiven. Maar ik ben dus verbannen naar mijn eigen bank.
Om te zitten en te voelen. Grr.
Ik wil iets doen als ik daar zit, maar dat mag niet. Het liefst wil ik woorden geven aan wat ik voel, mooie woorden, maar ook dat mag niet. Alleen moet ik het wel onthouden zodat ik het volgende week weer kan vertellen. En tsja, daar heb ik toch woorden voor nodig. Woorden waarvan ik nu merk dat ze niet toereikend zijn. Er is geen woord voor de brij aan gevoelens die in die ene minuut bank door mij heen gaan.
En dus heb ik deze week gekleurde pennen gekocht om gebruik te maken van mijn ADD-kracht, creativiteit.
Ik zet gevoelens om in beeldjes, zodat ik ze kan onthouden en niet in de komende dagen verfraaien of verdoezelen met netjes geformuleerde zinnen en beeldspraak.
Omdat er soms is wat er is en daar geen woorden voor nodig zijn.
Dus wie weet de komende tijd minder verhaaltjes, maar meer dit:
- Posted using BlogPress from my iPhone
Vandaar ook dat ik van lijstjes houd. Met ADD maak ik 'Thomas-lijstjes', door mijzelf zo genoemd naar een verhaaltje dat ik ooit las. Thomas schreef briefjes met dingen die hij niet mocht vergeten en die hing hij om zijn nek. Thomas had denk ik ook ADD, want hij was niet in staat bij- van hoofdzaken te onderscheiden en dus bezweek hij bijna onder de briefjes en touwtjes met daarop: 'ademhalen', 'ik heet Thomas' en 'wolken zijn wit'. Mijn ADD-lijstjes begonnen met: opstaan, ontbijten, tandenpoetsen, douchen, waarna dit allemaal weer was doorgestreept en daaronder stond: dit briefje lezen! (hierin ben ik ook gewoon erfelijk belast, mijn vader had een to-do-lijstje gemaakt voor als ik geboren werd en dat begon ook met: 'dit briefje lezen!') Ik kon een hele dag kwijt zijn aan het schrijven van een to do waarna er geen tijd meer over was om dit ook te doen.
Mijn pillenlijstjes zijn beduidend korter, als ik al niet alles heb uitgevoerd voordat ik er aan toe kom om het op te schrijven.
Woorden creeeren voor mij rust in de chaos van mijn hoofd, ze zijn praktisch en uitvoerbaar.
Woorden als 'liefde', 'woede' en 'onzekerheid' zijn echter verwarrend. Ze zijn niet in plaatjes uit te drukken en blijven daardoor hangen in mijn hoofd. Ze zijn niet praktisch en niet tastbaar. Ze creeeren chaos omdat ze nergens in passen.
En dus heeft mijn psycholoog mij verbannen naar mijn bank. In tegenstelling tot wat veel mensen denken te weten naar aanleiding van films heeft mijn psycholoog zelf geen bank. Wel drie stoelen waardoor ik steeds denk dat er halverwege ons gesprek nog iemand komt aanschuiven. Maar ik ben dus verbannen naar mijn eigen bank.
Om te zitten en te voelen. Grr.
Ik wil iets doen als ik daar zit, maar dat mag niet. Het liefst wil ik woorden geven aan wat ik voel, mooie woorden, maar ook dat mag niet. Alleen moet ik het wel onthouden zodat ik het volgende week weer kan vertellen. En tsja, daar heb ik toch woorden voor nodig. Woorden waarvan ik nu merk dat ze niet toereikend zijn. Er is geen woord voor de brij aan gevoelens die in die ene minuut bank door mij heen gaan.
En dus heb ik deze week gekleurde pennen gekocht om gebruik te maken van mijn ADD-kracht, creativiteit.
Ik zet gevoelens om in beeldjes, zodat ik ze kan onthouden en niet in de komende dagen verfraaien of verdoezelen met netjes geformuleerde zinnen en beeldspraak.
Omdat er soms is wat er is en daar geen woorden voor nodig zijn.
Dus wie weet de komende tijd minder verhaaltjes, maar meer dit:
- Posted using BlogPress from my iPhone
zondag 2 oktober 2011
Dag Éénendertig
De wereld schuift...
En ik zit daar maar...
En kijk er naar...
Naar hoe het schuift,
hoe het wrikt,
hoe het schuurt,
hoe nieuwe vormen ontstaan,
hoe dingen splijten,
hoe zij zich mengen,
Ik zit
Ik kijk
En steek geen hand uit
Probeer er niet op te staan
het niet te schoppen
of te slaan
te liefkozen
of te aaien
ik omhels niets
en wijs niets af
Er is wat is
En ik vraag mij af
Is het van mij?
En ik zit daar maar...
En kijk er naar...
Naar hoe het schuift,
hoe het wrikt,
hoe het schuurt,
hoe nieuwe vormen ontstaan,
hoe dingen splijten,
hoe zij zich mengen,
Ik zit
Ik kijk
En steek geen hand uit
Probeer er niet op te staan
het niet te schoppen
of te slaan
te liefkozen
of te aaien
ik omhels niets
en wijs niets af
Er is wat is
En ik vraag mij af
Is het van mij?
Abonneren op:
Posts (Atom)