Hoe te beginnen?
Dat het mij niet lukt om woorden op papier te krijgen die kloppend zijn, is iets dat mij kan frustreren.
Het betekent een steeds groter wordend niets weten.
Als de pillen zijn uitgewerkt buitelen de woorden over elkaar in een grote brei van onzin en nutteloosheid.
Als de pillen werken ontstaat er een stilte waarin heel veel gebeurd, maar waarin woorden te kort schieten. Stilte brengt gevoel waar ik geen vocabulaire voor heb.
Voor het eerst in mijn leven sta ik stil. Ik observeer zonder conclusies. Ik doe niet het eerste dat in mij opkomt, meestal hard wegrennen. Ik wacht. En achter mijn eerste impuls van 'weg weg weg' blijkt een hele nieuwe wereld van mogelijkheden te liggen. Misschien nog te groot om aan te pakken, maar het kan. En daarvan kan ik al genieten. Mijn station blijkt uitgebreider dan die ene, altijd vertrekkende, trein. Na die trein komt er nog een en op een ander spoor vertrekken er nog een paar, of ze staan stil te wachten op passagiers.
En mijn station blijkt een uitstekende zitplek te hebben waar ik uitzicht heb op alle arriverende en vertrekkende treinen. En ik heb de tijd. De tijd om te zitten, te wachten, het spoorboekje nog eens te bekijken, omdat mijn station best prima is op dit moment.
Natuurlijk krijg ik het soms benauwd, ren heen-en-weer van trein naar trein, spring er in, klaar voor vertrek, om op het moment dat de fluit klinkt er toch maar weer uit te springen.
Het klinkt als rusteloos en een grote chaos, maar mijn treinen zijn vrij hi-tech en geluidloos. En er is altijd mijn stoel, waar ik naar terug kan gaan, zitten, kijken, luisteren, een kopje thee er bij.
En als ik zit is er een weten. Een weten dat welke trein ik ook neem, het de juiste zal zijn. Omdat ik de controle heb over het arriveren en vertrekken daarvan.
Een controle waar ik nog wel even aan moet wennen. De tijd nemen om hem mij eigen te maken. Het zeker weten dat het goed komt stel ik nog even op de proef, want nieuwe dingen, die vertrouw ik niet zo. Mijn oude gedrag test mijn nieuwe gedrag. En die laatste lijkt zich prima te houden. Het wachten is op het moment dat ik het oude voor het nieuwe durf in te ruilen, omdat terug dan geen optie meer is.
- Posted using BlogPress from my iPhone
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Bedankt voor je reactie!