Tijd om te voelen of tijd om te schrijven? Ik heb niet eens tijd om adem te halen.
Zouden het de pillen zijn waardoor ik tegen alles 'ja' zeg en daardoor heel Rotterdam en omgeving al dagen doorkruis op mijn fiets. Of is het weer mijn overenthousiaste fase? Het bekende geval van denken dat ik alles aankan en al mijn dagen volplannen waardoor vooral rust en slapen er nog wel eens bij inschieten.
En het eind van het liedje is dan vaak dat ik ziek op de bank lig.
Maat houden, mijn grenzen vooraf inschatten, ik kan het niet. En dus doe ik het een of het ander.
Niets of alles.
Op het moment is het alles.
Met een klein verschil.
De tijd die ik nodig heb om te verwerken.
Als ik stil zit op de bank is het stil.
Stil in mijn hoofd. Dagen, gesprekken en acties passeren de revue. Maar in plaats van door elkaar te lopen, tegen elkaar op te botsen en een brei van emoties en gedachten te vormen waar geen touw aan vast te knopen is en niets met elkaar te maken heeft, maar toch ook hetzelfde lijkt, zijn het nu losstaande feiten, die ook weer verdwijnen. Het blijft niet hangen, ik neem het niet mee in een nieuwe situatie waarin het niet thuis hoort.
Het komt mijn hoofd in en de pillen zorgen ervoor dat ze ook weer naar buiten kunnen.
Ze hebben de sleutel van mijn achterdeur gevonden.
En ik kan voelen dat het rennen van de afgelopen dagen zijn weerslag heeft op mijn lijf dat door dezelfde pillen zijn vetreserves is gaan aanspreken en daardoor minder aankan dan mijn hoofd nu.
En dus heeft mijn lijf vandaag wat rust al blijven mijn gedachten to do lijstjes maken.
Maar die zijn er morgen vast ook nog wel.
- Posted using BlogPress from my iPhone
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Bedankt voor je reactie!