Vandaar ook dat ik van lijstjes houd. Met ADD maak ik 'Thomas-lijstjes', door mijzelf zo genoemd naar een verhaaltje dat ik ooit las. Thomas schreef briefjes met dingen die hij niet mocht vergeten en die hing hij om zijn nek. Thomas had denk ik ook ADD, want hij was niet in staat bij- van hoofdzaken te onderscheiden en dus bezweek hij bijna onder de briefjes en touwtjes met daarop: 'ademhalen', 'ik heet Thomas' en 'wolken zijn wit'. Mijn ADD-lijstjes begonnen met: opstaan, ontbijten, tandenpoetsen, douchen, waarna dit allemaal weer was doorgestreept en daaronder stond: dit briefje lezen! (hierin ben ik ook gewoon erfelijk belast, mijn vader had een to-do-lijstje gemaakt voor als ik geboren werd en dat begon ook met: 'dit briefje lezen!') Ik kon een hele dag kwijt zijn aan het schrijven van een to do waarna er geen tijd meer over was om dit ook te doen.
Mijn pillenlijstjes zijn beduidend korter, als ik al niet alles heb uitgevoerd voordat ik er aan toe kom om het op te schrijven.
Woorden creeeren voor mij rust in de chaos van mijn hoofd, ze zijn praktisch en uitvoerbaar.
Woorden als 'liefde', 'woede' en 'onzekerheid' zijn echter verwarrend. Ze zijn niet in plaatjes uit te drukken en blijven daardoor hangen in mijn hoofd. Ze zijn niet praktisch en niet tastbaar. Ze creeeren chaos omdat ze nergens in passen.
En dus heeft mijn psycholoog mij verbannen naar mijn bank. In tegenstelling tot wat veel mensen denken te weten naar aanleiding van films heeft mijn psycholoog zelf geen bank. Wel drie stoelen waardoor ik steeds denk dat er halverwege ons gesprek nog iemand komt aanschuiven. Maar ik ben dus verbannen naar mijn eigen bank.
Om te zitten en te voelen. Grr.
Ik wil iets doen als ik daar zit, maar dat mag niet. Het liefst wil ik woorden geven aan wat ik voel, mooie woorden, maar ook dat mag niet. Alleen moet ik het wel onthouden zodat ik het volgende week weer kan vertellen. En tsja, daar heb ik toch woorden voor nodig. Woorden waarvan ik nu merk dat ze niet toereikend zijn. Er is geen woord voor de brij aan gevoelens die in die ene minuut bank door mij heen gaan.
En dus heb ik deze week gekleurde pennen gekocht om gebruik te maken van mijn ADD-kracht, creativiteit.
Ik zet gevoelens om in beeldjes, zodat ik ze kan onthouden en niet in de komende dagen verfraaien of verdoezelen met netjes geformuleerde zinnen en beeldspraak.
Omdat er soms is wat er is en daar geen woorden voor nodig zijn.
Dus wie weet de komende tijd minder verhaaltjes, maar meer dit:
- Posted using BlogPress from my iPhone
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Bedankt voor je reactie!