Als ik mijn pillen neem ben ik in staat de stilte te waarderen.
Wel blijf ik zwart-wit.
Waardoor ik mij mateloos irriteer aan nodeloos gepraat.
Hoeveel woorden verlaten op een dag jouw mond zonder een doel?
Wat is de functie van praten?
Zegt een arm, een blik, een been niet meer dan letters?
Of houd ik het meest van stil omdat het nieuw is? Als ik nu stil ben is mijn hoofd dat ook. Ik ben niet stil om de gedachten die in mijn hoofd over elkaar tuimelen een richting te geven, maar ik ben stil om te genieten van... van niets.
Dus ben ik stil en irriteer mij. Aan nodeloos gepraat door een telefoon over een gekochte bloempot en het omroepsysteem van de metro, aan te hard muziek uit een telefoon, aan het benoemen van alle dingen die te zien zijn op het perron, aan alle dingen die mijn stilte verstoren.
Ik weet niet wat erger is, mij irriteren aan het verstoren van mijn stilte of het niet kunnen filteren van alle indrukken en dan met een gevuld hoofd mijn dag vervolgen. Met de pillen op stap ik zo de metro uit en weet dat ik mijn weg naar huis weer in stilte kan vervolgen. Alle indrukken glijden mijn hoofd weer uit. Gezien, gehoord, geirriteerd, maar net zo makkelijk weer vergeten.
- Gepost met mijn typmachine
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Bedankt voor je reactie!