Denkers

Ik heb twee grote denkers in mijn omgeving.
Filosofen als je het zo wilt noemen.
Ze weten het zelf niet hoor, want het is niet hun beroep, of, ze waren niet met opzet filosofisch. Tenminste dat vermoed ik.
Ik denk niet dat deze twee mannen weten hoe vaak hun opmerking nog door mijn hoofd speelt. En hoe ontzettend in de roos het gezegde was.
Beide heren maken ook geen dagelijks deel uit van mijn leven, wat de waarheid van hun spreken nog frapanter maakt. En toch hebben beiden in de afgelopen maanden iets tegen mij gezegd dat voor mij een tekening is van hoe ik ben. Van een verleden waar ik soms mee probeer af te rekenen, maar waarvan ik soms moet accepteren dat het mijn heden en waarschijnlijk ook toekomst is.
De eerste zei: 'An, jij koestert die vrijheid, je prijst hem de hemel in.' En het klopt... Tot een door mij bepaald moment. Maar dan verwacht ik ook dat de ander meteen luistert en meegaat in wat ik heb bedacht. Ja hallo, je gaat een ADD'er toch niet haar fantastische impulsgedachten en daar soms uit voortkomende creatieve maar 'o zo' onuitvoerbare ideeën afnemen? Nee, je zegt 'ja en amen' en moedigt haar aan en bent de troostende schouder die al even verbaasd is als zijzelf als het plan niet blijkt te werken. Jaja, ook als jij dat al ver van te voren had zien aankomen. Niet alleen de ADD'er zelf maar ook de omgeving dient goed te zijn in toneel spelen. En geloof mij, de dag erna lach je samen om het plan dat in de prullenbak ligt. En je laat de verwijten in de trant van: 'waarom heb jij mij niet tegen gehouden?' van je af glijden met de tegenwerping: 'had je geluisterd?'
Ja, ik prijs en eis de vrijheid, maar ook de daarbij behorende steun om de wereld aan te kunnen.
Mijn tweede filosoof stelde mij een vraag (daar zijn ze goed in): 'An, ben jij wel eens onredelijk?'
Het antwoord is 'nee' niet en plein public. Diegenen die ooit met mij een huis hebben mogen delen zullen je legio verhalen kunnen vertellen die het tegendeel bewijzen. Maar ook in die situaties wist ik een uur daarna feilloos te vertellen waar het voor mij mis was gegaan en hoe dit de volgende keer beter zou kunnen.
Ik ben geen zwart-wit denker. Elk verhaal heeft meerdere kanten. En ik houd van verhalen, alle verhalen. En alle verhalen zijn ook waar, want iedereen heeft zijn eigen waarheid. Die waarheid vind ik niet altijd leuk, maar wie ben ik om aan een ander te twijfelen? De grootste fout die ik vaak maak is dat ik twijfel aan mijn eigen waarheid en daardoor te veel begrip heb voor de andere waarheden.
En dat is mijn grootste gevecht. Kan ik zeggen wat ik denk?
- Gepost met mijn typmachine