Dikke Auw!

Voor je kijken doorlopen ~De Jeugd Van Tegenwoordig

Was het maar zo makkelijk, voor mij kijken en doorlopen.
Waar ik ook kijk, ik zie geen gevaar, dus ik ren vooruit. Jammer genoeg lijkt het gevaar zijn oog op mij te hebben laten vallen. En dus was ik een paar maanden geleden eerst bij de EHBO vanwege een onwelwillend mes dat zijn weg vond in mijn duim en toen ik vervolgens weer naar de huisarts moest vanwege het verwijderen van de hechting in het gapende messen gat werd ik aangereden door een auto.
Daarnaast waren mijn onderbenen een innige relatie begonnen met de rand van mijn bed. En mijn handen en armen moesten elke deurpost even heel hard aan te moeten tikken. Mijn handen leiden daarbij ook een eigen leven wanneer ik dingen vast heb, dan lieten ze namelijk gewoon los.
Het is vrij simpel. Ik was van mijn tenen tot mijn kruin een blauwe plek.
De meeste mensen in mijn omgeving halen inmiddels hun schouders op bij dit soort verhalen van mij, gevolgd door: 'doe je wel een beetje voorzichtig met jezelf?' Alsof het een keuze is. Alsof ik er voor kies om tegen dingen aan te lopen, over iets te struikelen, messen in mijn hand te zetten of brandwonden te fabriceren. Als ik kon kiezen deed ik het wel niet.
Toch heb ik lang getwijfeld of het een keuze is om mijzelf pijn te doen. Zou het een latente vraag om aandacht zijn? Of een onbewuste vorm van automutilatie? Ik werd er onzeker van en probeerde vaak de blauwe plekken te verbergen of lachte de littekens weg. Klagen over pijn of aangeven dat ik die had probeerde ik niet te doen. Als ik het wel deed was dat dus vaak als de pijn alle grenzen over ging. En dan nog vond ik dat ik die pijn aan mijzelf te danken had. Het was immers mijn vaak onhandige lijf dat de pijn veroorzaakte.
Sinds de methylfenidaat weet ik dat dit klopt.
Ik ben onbesuisd, ik ben veelal in dromenland en ik heb niet altijd de controle over mijn lange lijf waarin eigenlijk een heel klein meisje woont.
En ik weet dat het klopt omdat ik het nu minder doe.
Ik lijk de afmetingen van mijn lichaam beter te kunnen inschatten, kan vooruit denken en ook wanneer ik halverwege een handeling ben een stapje terug doen om ongelukken te voorkomen. Een verkeerd gevormde stapel servies hoeft niet in sneltrein vaart richting kast in de hoop dat hij daar heel aankomt. De stapel kan ook terug naar het aanrecht en in twee keer naar de kast. De redenatie dat dat meer tijd kost wordt teniet gedaan door de tijd die het kost om alle scherven bij elkaar te vegen.
Ik ben er verdrietig van dat ik zolang mijzelf de schuld heb gegeven van mijn onhandigheid. En het zal nog wel wat tijd kosten om mijn lichaam ook echt weer te vertrouwen.
Ik moet opnieuw leren dat AU betekent STOP. En dat pijn niet normaal is en je er niet altijd doorheen hoeft te bijten. Alhoewel ik blij ben dat ik een doorbijter ben.