Dag Dertien

De uitkomst van mijn tocht naar de psychiater.
Ik vind het nogal wat mij te bedenken dat dit in de komende twee maanden verdwenen zal zijn in mijn lijf.
Twee maanden, misschien iets langer. Ik mag gaan experimenteren...
Ik zie er nu al tegen op.
De hulperverleningswereld zit raar in elkaar.
Tegen een ADD'er zeggen dat ze iets moet gaan doen waar ze de uitwerking niet van kent, wat afwijkt van de (nét nieuw aangeleerde!) routine, iets spontaans. Dat is vragen om moeilijkheden. Natuurlijk, als ik iets in mijn hoofd krijg dan moet het regelmatig op dat moment gebeuren, spontaner kan het niet. Maar mij voorschrijven om iets te doen dat afwijkt van het pad? Nuuhu... gedachten dat het mis kan gaan nemen dan de overhand.
Stom...
want twee weken geleden was het innemen van de pillen wat een probleem opleverde.
Twee weken later is het niet innemen van de pillen wat voor weerstand zorgt.
Door mijn nog onregelmatige slapen, weinig eetlust en de stuiterballen-scene hebben we besproken of het niet nemen van de laatste dosis een optie is. Als ik die niet neem zal ik dus tot een uurtje of vijf redelijk de dag door kunnen komen, thuis kunnen stuiteren, daarna eten en na een oude-vertrouwde ADD-avond mijn bedje in.
Ik weet het niet.
Het is een beproefde en door veel psychiaters, psychologen en orthopedagogen aangehangen theorie, de pillen alleen gebruiken wanneer je ze nodig hebt. Kinderen zouden ze bijvoorbeeld op school kunnen nemen en thuis lekker doorstuiteren. Of je neemt ze alleen op een drukke bijeenkomst.
Minder chemische spullen in mijn lijf, het klinkt prima.
Het is ook precies waar ik in de toekomst naar toe wil.
Maar ik geniet ook net zo ontzettend van de rust 's avonds.
Na twee weken beginnen de pillen en de effecten deel uit te maken van mijn dagelijks leven. En tsja, zie ze er dan maar eens uit te krijgen!