Dag Elf

79.
Een jaar of twee geleden heb ik vier weken lang mijn eetpatroon aangepast, een abonnement op de sportschool genomen en de meest gekke etenswaren in huis gehaald om dit cijfer op mijn weegschaal te zien staan.
Toen het eenmaal zover was heb ik een klein feestje gevierd, nog een tijd geprobeerd mijn new and improved lifestyle aan te houden om vervolgens maar te accepteren dat mijn weegschaal voor de rest van mijn leven tussen de 80 en 85 kilo aan zou geven. En dat ik hiervoor niet al te moeilijk hoefde te doen met niet eten en overdreven veel sporten.
Tot vandaag.
Natuurlijk zou ik een gat in de lucht moeten springen.
Maar ik ben een beetje geschokt.
Natuurlijk, de pillen zorgen er voor dat ik minder honger-gevoel heb. Maar dat ik er in anderhalve week vier en een halve kilo van zou verliezen had ik niet verwacht. Vooral niet omdat ik voorheen, als ik minder at om af te vallen, mij hiervan constant bewust was. En nu heb ik niet gegeten zonder er bij na te denken.
Erger nog.
Ik heb bewust wél gegeten. Iedere keer als het tijd is voor mijn pil denk ik: "Ook een boterham!" Allereerst omdat het nemen van methylfenidaat met eten de misselijkheid zou tegen gaan, maar ook omdat ik nu weet dat een half uur na de pil mijn eetlust begint af te nemen. En een uur na de pil wordt eten zelfs een soort onderneming waarbij iedere hap voor meer weerstand zorgt.
Vriend keek gisteravond triomfantelijk naar onze borden: "Eerder klaar dan jij, dat is nog niet eerder gebeurd!" Ik moest hem teleurstellen, de eet-wedstrijd-uitslag is alleen geldig wanneer beide partijen hun bord leeg eten. En voor de zoveelste keer ging mijn eten de koelkast in, voor morgen-middag.
Anorexia. Het staat beschreven als een van de bijwerkingen in de bijsluiter. Toen ik het las moest ik een beetje gniffelen. Anorexia is voor mij altijd een mentale ziekte geweest. Een mentale afkeer van eten om je aandacht af te leiden van andere problemen. Ik begin te vermoeden dat de anorexia in de bijsluiter een fysieke afkeer van eten inhoudt. Voor iemand die erg van eten houdt, of moet ik zeggen hield, inderdaad een gedachte om van te gniffelen, of zelfs schaterlachen.
Totdat het tijd is voor je pil en je buikpijn krijgt bij de gedachte dat je dan moet eten...
Gelukkig kan ik het hebben, die paar kilo minder.
Alleen het gevoel van niet willen eten, de dropjes op de kast niet meer te horen roepen: 'pick me! pick me!' en de chips in de kast niet meer horen fluisteren: 'jummie jummie! ik lig hier! je kan mij opeten!', daar moet ik even aan wennen.
Niet meer wanneer ik er trek in heb ga ik eten, maar wanneer de tijd zegt dat ik ga eten. Het moet een onderdeel worden van mijn dagstructuur, ik moet het inplannen.

Zei ik nou structuur? Zei ik nou plannen?
Die pillen werken misschien al wel beter dan ik zelf door heb.