Dag Vier

4.15
Het licht van mijn telefoon schijnt in mijn gezicht.
Alweer.
De laatste paar nachten schrik ik rond vier uur wakker en kijk op de klok of ik op moet staan. Ik ga dan maar even naar de WC of speel een spelletje op mijn telefoon. Vannacht was het een muggenbeet die voor het nodige vertier zorgde, de jeuk begon bij mijn pink en op het moment dat ik probeerde al mijn vingers en arm tot aan mijn ellebogen tegelijk te krabben heb ik toch maar de After Bite gepakt.
Alhoewel ik toch echt dacht rustig te doen werd Vriend er wakker van. Het is zwaar om met mij een bed te delen. Want zelfs met pillen gaat 's nachts het ADD-ritme door. Ik woel, smak, draai en op goede dagen sla en duw in mijn slaap, terwijl ik er zelf rustig doorheen slaap. Maar blijkbaar word ik nu dan toch wakker van mijzelf.
Om half vijf heb ik nog even overwogen om er uit te gaan, maar gelukkig viel ik rond vijf uur toch wel weer in slaap.

Gisteren hebben de pillen en ik een goede dag gehad. Ik heb zelfgemaakte spullen verkockt op een creatieve markt. Volgens mijn moeder heb ik sinds lange tijd iets gedaan dat ik van begin tot eind heb afgemaakt.
Zaterdagavond heb ik nog 'gewoon' alle opties overwogen om niet te gaan.
De methylfenidaat was uitgewerkt en ik begin nu de verschillen te merken. Ik twijfel veel meer, kom niet tot handelen, laat mij sneller opfokken en gevoelens en gedachten tuimelen over elkaar heen in een wir-war van woorden en prikkels.
Het is een soort vuurtje dat dan oplaait en bezit neemt van mijn hele lijf. Ik herken het vuurtje wel, het vindt alles stom, denkt dat iedereen tegen hem is en gaat het liefst in een hoekje zitten branden zodat niemand hem ziet. Het gevoel van het vuurtje is er bij mij eigenlijk altijd. Ik weet dat hij onredelijk en vaak ook onwaar is, dus vecht ik er tegen om hem niet de overhand te laten nemen, het grootste gedeelte van de tijd lukt dat. Maar soms schiet hij ineens door, vindt alle brandbare spullen op zijn weg en laat een spoor van zwartgeblakerde zooi achter.
Blijkbaar onderdrukt de methylfenidaat dit vuurtje behoorlijk. Maar als de pillen zijn uitgewerkt, na een uurtje of drie, grijpt hij zijn kans. En als ik er niet op bedacht ben krijgt mijn omgeving dan de wind van voren of verval ik in destructieve gedachten als: "Ik kan het toch niet! Niemand vindt dit en mij leuk!"
Het nemen van beslissingen is helemaal een ramp, want in mijn hoofd moet ik altijd alles alleen op lossen. En daarbij moet ik ook nog eens constant rekening houden met anderen, ook als die anderen eigenlijk helemaal niets van mij willen, want eigenlijk willen ze wel iets, alleen zeggen ze het niet. Ja, het is een drukke bedoening in dat hoofd van mij. En mijn gezicht ondertussen maar in de neutraal stand houden.
Zo kwam mijn Vriend afgelopen weekend met een vraag. Ik hoor de vraag dan wel, maar ondertussen denk ik alweer aan honderviermiljoen andere dingen die misschien ook met deze vraag gevraagd worden, die moeten gebeuren als ik 'ja' zeg, die gaan gebeuren als ik 'nee' zeg. En vooral de dingen die moeten gebeuren als ik 'ja' zeg brengen mijn hoofd op hol. Dan moet ik het huis gaan schoonmaken, ik alles op orde brengen, ik eten koken, ik alles opruimen, ik anderen verzorgen en ik... heb daar geen tijd voor en kan dat allemaal niet. "NEE!" zei ik dus ook.
Een half uur later nam ik mijn tweede pil van die dag... en terwijl ik nog eens over de vraag nadacht bedacht ik mij dat Vriend zelf ook dingen kon opruimen, alles in orde kon brengen, voor anderen kan zorgen enz. enz. Ik smste een 'Ja, met dank aan de pillen.'
Ik zal nog moeten leren dat ook de beslissingen die ik met de werking van de pillen neem die van mijzelf zijn. En misschien wel meer door anderen begrepen dan de beslissingen die ik zonder pillen neem.
Want dat vraag ik mij steeds af...
Als die pillen werken, ben ik dan eigenlijk altijd een beetje raar geweest?
En wordt ik nu dan gemiddeld, zoals de meeste anderen?
En wil ik dat dan wel?