Dag Drie

Hoever moet ik nog?
Ik wil écht niet meer... is dat gek?
Heb ik dan wel genoeg gehad?
Het is nu de tweede avond dat ik deze gesprekken met mijzelf voer boven mijn bord met eten.
Ik en eten, onafscheidelijk... tot de Ritalin.
Het is niet dat ik het niet lekker vind of dat er niet meer bij zou passen, maar het gaat gewoon niet. Mijn maag krimpt in, mijn tond trekt naar binnen en als ik wel een hap neem komt de gehel substantie mij vreemd en naar voor. En het gekke is dat ik het ene moment lekker zit te eten en dan ineens moet stoppen.
Gisteren op mijn werk was dat niet te doen, ik kan niet halverwege mijn bord stoppen en dan verwachten van de jongeren dat zij hun bord leegeten. De enige keer dat ik zo tegen mijn zin in heb zitten eten was toen ik op uitwisseling was in een spaans gezin, vlees at (ik wilde niet al te ingewikkeld doen als vegetariër en dus at ik uit beleefdheid vaak een klein stukje) en mij halverwege herinnerde dat het meisje waarbij ik sliep 's morgens in de pan had gekeken en had geroepen: "Ik eet vanavond niet, ik lust geen lever en konijn!" Waarna ik had bedacht dat ik dat dan 's avonds ook maar niet moest doen, maar dit 's avonds alweer vergeten was.
Grote les van mijn informatie-zoektocht naar ADD van vandaag is dan ook dat ADD'ers last hebben van hun korte termijn geheugen.
Het vervelende is dat ik die pillen drie keer per dag inneem, om de vier uur. 's Morgens na mijn ontbijt is prima, ik kan ontbijten zonder gestopt te worden door dat nare gevoel. Meestal zijn ze dan zo rond het middageten weer uitgewerkt, kan ik eten en dan een nieuwe pil... Maar ja, dat avondeten valt iets later en dan is de laatste pil dus in volle gang. Gelukkig kan ik wat missen qua gewicht. En als het echt te gortig wordt is daar volgende week het telefonisch spreekuur met de psychiater. Misschien kan ik hem beter gewoon een link sturen van deze pagina.

Mijn werk was even een rare belevenis. De jongen die achterin de bus constant alles zat op te noemen wat hij zag, "Een auto! De weg! Een TV! Een meneer! Wielen!" vond ik minder irritant dan de keren dat hij met zijn gedachten dwars door mijn eigen (vaak zelfde) gedachten zat heen te tetteren. Ik realiseerde mij dat ik alle dingen die hij zag dit keer niet had opgemerkt. En ik weet niet zeker of ik het miste...
Zou er dan toch echt rust in mijn hoofd aan het ontstaan zijn?