Dag Zes

Staand op de roltrap doorzoek ik mijn tas.
Niets.
Mijn kleren zijn doorweekt, een hard rukwind heeft mijn paraplu de prullenbak in geblazen en toen was ik nog niet eens halverwege mijn tocht naar het metrostation.
Nog een keer haal ik al mijn spullen uit mijn tas, voel in alle vakjes en rits alles open en dicht.
Weer niets.
Ik moet huilen en lachen tegelijk.
Mijn portemonnee met alle pasjes en dus ook mijn OV-chip ligt nog thuis en ik moet over een kwartier in het centrum staan voor een belangrijke afspraak. Dat ga ik nooit redden. Zwart rijden zit er niet in met die ijzeren hekken tegenwoordig (en is heel eerlijk gezegd ook niet echt mijn stijl!).
Toch glimlach ik een beetje.
Een overwinnings-glimlach.
Ik ben iets vergeten... Ik ben iets kwijt... Ik heb iets ondoordacht gedaan.
Ik ben weer mijzelf!
Blijkbaar hebben de pillen geen vat op mijn vergeetachtigheid en kunst om alles kwijt te raken.
Terug naar huis, portemonnee halen, te laat toch mijn afspraak (succesvol) afronden en na wat boodschappen (waarbij ik overigens op mysterieuze wijze een flesje water ben verloren, het ene moment had ik het in mijn hand, toen ik het nodig had was het weg!) weer terug naar huis met de metro.
Wanneer ik de poortjes wil verlaten bekruipt mij een welbekend gevoel. Het begint met mijn maag die zich samentrekt, mijn hoofd dat mij precies kan vertellen wat ik niet wil dat er is gebeurd, klam zweet dat in mijn handen staat en een lijfelijke onrust waardoor ik alle tassen die ik bij mij heb moet doorzoeken. Weer haal ik alle spullen uit mijn tas, blader door alle boeken, rits vakjes op en dicht en voel in alle hoekjes. En toch is het echt waar...
Ik ben mijn OV-chip-kaart kwijt. En ik heb er al mee ingecheckt, wat dus betekent dat ik nu achter poortjes sta waar ik niet meer uit kan.
In een ver verleden was ik al zo slim geweest om een anonieme OV-chip te kopen. Mijzelf kennende wist ik zeker dat ik dat ding binnen mum van tijd kwijt zou raken en dat dan al mijn gegevens en aan de kaart gekoppelde bankrekening op straat zouden liggen. In al die jaren ben ik het ding geen een keer kwijt geweest. Ok, één keer, maar toen zat hij gewoon in mijn andere jaszak, dus dat is niet echt weg.
Anne vs. Pillen, één - nul.

Of toch niet?
Zouden juist die pillen er voor hebben gezorgd dat ik vandaag allerlei dingen vergeet?
In mijn hoofd krioelt het namelijk van de schema's, lijsten, stambomen en verhalen. Die zorgen er voor dat ik vaak met mijn hoofd niet in het hier en nu ben en dingen vergeet. Wanneer dit echter te vaak gebeurt wordt er een nieuwe lijst gemaakt.
Zo is er de 'huis-vlak-voor-vertrek-checklist', die gaat ongeveer zo:
- Zijn alle lichten uit?
- Gaat het regenen en zo ja, zijn alle ramen dicht?
- Staat de kachel uit?
- Moet ik naar de WC?
En de 'heb-ik-al-mijn-spullen-checklist',
- Waar is mijn tas?
- Heb ik een rugzak nodig?
- Waar zijn mijn sleutels (dit is de bottle-neck van de checklist, want die moeten vaak gezocht worden waardoor ik de rest vergeet, vandaar dat ik de sleutels tegenwoordig onderaan de trap laat liggen waardoor ze zijn verplaatst naar mijn 'voordeur-bij-vertrek-checklist'.)
- Heb ik mijn telefoon?
- Heb ik mijn portemonnee?
- Heb ik mijn agenda nodig en zo ja, heb ik die ingepakt?
Het stellen van deze vragen aan mijzelf moet ik bewust doen. Doe ik het niet dan is de kans groot dat ik daadwerkelijk iets vergeet. Wanneer ik verplaatst word (op vakantie of verhuizen) moeten alle lijstjes weer worden herschreven. Gestoord worden in mijn vragenlijst kan ook funest zijn. Dan vergeet ik namelijk de gehele vragenlijst of moet weer bij het begin beginnen. Jammer genoeg word ik vaak gestoord bij mijn checklist, zowel door anderen (die niet kunnen zien dat ik de lijst afloop) als door mijzelf. Vaak halverwege de lijst moet er namelijk ineens iets anders, iemand bellen, toch nog even mijn e-mail bekijken, toch wel naar de WC, andere schoenen aan, mijn sjaal zoeken enz. enz.
Kortom, vlak voordat ik weg ga is het een drukte van jewelste, in mijn hoofd.
Maar het gaat ook al langere tijd erg goed met niets vergeten... Dus dan neem ik al dat afvinken maar voor lief.

En die drukte is nu een beetje weg.
De pillen onderdrukken die drukte. Maar zonder dat ik het doorhad dus ook mijn vangnet van lijstjes.
En dan komt dus mijn eigen slordige, chaotische- ik weer naar boven.
Gezellig.
Want daar sta je dan, achter een groot ijzeren hekwerk waarvan je weet dat je best met grote kracht jezelf door het poortje kunt duwen, maar dat je dan ook aan de andere kant met veel blauwe plekken weer naar buiten komt (en een rode kop, omdat iedereen kijkt waar dat gekke gepiep vandaan komt).
En dus moest ik om hulp vragen. Altijd een leuke kans om nieuwe mensen te ontmoeten.
Dit keer hoefde ik niet ver te zoeken. Het uitpluizen van mijn tas, tot vier keer toe, had namelijk plaats gevonden naast twee medewerkers van de RET (ook goed om te weten dat zij dus nooit uit zichzelf hulp aanbieden). En precies op het moment dat ik besloot dat ik toch echt echt echt mijn pasje kwijt was liepen zij richting de uitgang. Ik moest nog een sprintje trekken om een van de twee aan te spreken met de vraag wat nu te doen.
Blijkbaar zag ik er zo oververhit, chaotisch en verloren uit dat de RET-meneer mijn verhaal over de verloren chip niet in twijfel trok en mij direct met zijn pasje naar buiten liet.
Vrijheid!

Bedenk mij nu dat ik ook vergeten ben om meteen een nieuwe chip aan te schaffen.
He fijn!