Dag zevenentwintig

Het leven beweegt, op alle fronten. Ik was er voor gewaarschuwd aan het begin van mijn therapie. Als ik ga bewegen zal mijn hele omgeving gaan bewegen. Laconiek als ik ben dacht ik dat dat wel mee zou vallen, 'wie dan leeft, wie dan zorgt.' En zo hard als ik in het begin stappen vooruit deed, zo hard ben ik nu stil komen te staan, alleen mijn wereld nog niet. Die is gaan bewegen en ik heb daar geen controle over. Tot mijn frustratie. De rollen zijn omgedraaid. De omgeving beweegt en ik moet gaan bewegen. Alleen beweeg ik mee of ga ik een andere kant uit en laat dat wat was voor wat het was? Ik weet het niet. De pillen weten het ook niet. Ik vind het steeds moeilijker om ze op tijd in te nemen wat de meting van de effecten er niet makkelijker op maakt. Dus heb ik drie wekkers ingesteld op mijn telefoon. Uitslapen is er dus niet meer bij, want om de effecten te weten zal ik toch echt 's morgens mijn pil in moeten nemen op een vaste tijd. De computer, tv en telefoon staan tegelijk aan en ondertussen lees ik een tijdschrift of haak een bloem. Voorheen was het geen probleem, alhoewel ik aan geen van de dingen volledig toekwam kreeg ik van alles genoeg mee om het bij te houden. Nu irriteer ik mij mateloos aan het geluid van kletsende mensen ui mijn TV wanneer ik gewoon dit blog probeer te schrijven. De dingen die ik doe doe ik met meer aandacht. Maar weten dat ik zonder pillen in staat ben om meer tegelijk te doen frustreert nog wel eens. Toch kan ik er ook van genieten. Omdat niet alleen mijn verhaal nu helemaal af is, maar ook mijn lesvoorbereidingen klaar, mijn kleren opgevouwen, mijn bureau opgeruimd en het is nog niet eens bedtijd. Het mag voor velen klinken als een vrij normale avond, maar voor mij is de ervaring van mijn bed in stappen zonder eerst te struikelen over op te ruimen spullen, zonder losse eindjes, zonder lange to-do-lijsten een hele nieuwe ervaring.