A Year Ago Today

Het jaar is voorbij.
Ik realiseerde het mij pas toen ik halverwege de dag in de auto zat op weg naar een feestje.
Het leven gaat zijn gang. De pillen vinden hun weg. Ik voer mijn gevecht. Gewoon...
Omdat ik gewend ben gevechten te voeren met mijzelf.
Omdat de pillen doen wat ze moeten doen.
Omdat het leven met of zonder pillen, met of zonder ADD, met of zonder mij, altijd door zal gaan.
En dat geeft rust.
Ik ben niet gek omdat ik ADD heb en pillen gebruik. Ik ben ik.
En ik hou van ik. Soms.
Ik vecht met ik. Soms.
Ik dans met ik. Soms.
Ik huil om ik. Soms.
Ik ben eigenlijk een hele normale ik. Met uitspattingen naar alle kanten. Omdat dat hoort bij ADD. Omdat dat hoort bij mij. Omdat ik en ADD ik zijn. En omdat de pillen maken dat ik soms makkelijker door de wereld stap. Omdat de pillen mijn wapens soms thuis laten. Omdat de pillen mijn vertroebelde beeld even schoon poetst. Omdat de pillen mijn onbedwingbare ratelen in mijn hoofd en lijf even stil legt.
Omdat ik inmiddels met ons drieën best door één deur kunnen.
Omdat ik met ons drieën beter te begrijpen en een stuk leuker ben.

- Gepost met mijn typmachine

Experimenteren kun je leren

Het was 1 september 2011 toen ik met mijzelf het experiment van methylfenidaat aan ging. 'Maximaal een jaar hoor, gewoon om te weten of het werkt.'
Ik weet het jaar is nog niet geheel voorbij, maar ver over de helft al wel.
En deze afgelopen weken kwam ik een paar maal doodop thuis. Moe, leeg, op.... Slaap!!!! Ik snapte er niets van. Alle opties, een nieuwe werkplek, vroeger opstaan, meer verantwoordelijkheid leken te kloppen maar waren geen legitimatie voor deze status van OP.
Tot ik mij realiseerde dat ik steeds op het drukste moment op mijn werk mijn medicatie vergat in te nemen. 's Morgen achter de computer en in vergaderingen ging ik als een speer op mijn 15mg, maar op het moment dat de jongeren binnen kwamen en ik trainingen moest gaan geven deed ik het mijzelf aan om niet alleen een groep adhd'ers (en wat al niet meer) onder controle te houden, maar ook mijzelf.
Ik was doodop van mijn eigen hoofd. Van mijn gespring dat ik geen ruimte kon laten.
Ik was op van doen wat ik eigenlijk al mijn hele leven gewend was te doen. Geen wonder dat ik opbrandde op elke nieuwe werkplek, in elke relatie, op elk feest, elke vakantie, elk alles dat nieuw is.
Geen wonder dat ik een hekel aan nieuw, maar het steeds weer nodig, heb.
Oftewel ik probeer nu mijn medicatie weer op tijd te nemen. Mijn collega zei al lachend, 'ik haal voor jou wel ook een glas water als ik dat voor de jongeren doe.'
Meneer psych zei lachend: 'Wonderlijk hoe het soms werkt, maar bij jou werkt het. Het is moeilijk precies vast te stellen, maar jij hebt echt ADD.'
Fijn.
Werkelijk fijn.
Niet als legitimatie en dat er nu geen werk aan de gedragswinkel is, maar omdat er iets bestaat dat die ADD draagbaar kan maken zodat ik die gehele gedragswinkel met lege handen in kan stappen en ook werkelijk mee kan nemen wat ik nodig heb.
Iets dat een klein wit pilletje is met een onmogelijke breekrand er in.
- Gepost met mijn typmachine

Dag Dertien

De uitkomst van mijn tocht naar de psychiater.
Ik vind het nogal wat mij te bedenken dat dit in de komende twee maanden verdwenen zal zijn in mijn lijf.
Twee maanden, misschien iets langer. Ik mag gaan experimenteren...
Ik zie er nu al tegen op.
De hulperverleningswereld zit raar in elkaar.
Tegen een ADD'er zeggen dat ze iets moet gaan doen waar ze de uitwerking niet van kent, wat afwijkt van de (nét nieuw aangeleerde!) routine, iets spontaans. Dat is vragen om moeilijkheden. Natuurlijk, als ik iets in mijn hoofd krijg dan moet het regelmatig op dat moment gebeuren, spontaner kan het niet. Maar mij voorschrijven om iets te doen dat afwijkt van het pad? Nuuhu... gedachten dat het mis kan gaan nemen dan de overhand.
Stom...
want twee weken geleden was het innemen van de pillen wat een probleem opleverde.
Twee weken later is het niet innemen van de pillen wat voor weerstand zorgt.
Door mijn nog onregelmatige slapen, weinig eetlust en de stuiterballen-scene hebben we besproken of het niet nemen van de laatste dosis een optie is. Als ik die niet neem zal ik dus tot een uurtje of vijf redelijk de dag door kunnen komen, thuis kunnen stuiteren, daarna eten en na een oude-vertrouwde ADD-avond mijn bedje in.
Ik weet het niet.
Het is een beproefde en door veel psychiaters, psychologen en orthopedagogen aangehangen theorie, de pillen alleen gebruiken wanneer je ze nodig hebt. Kinderen zouden ze bijvoorbeeld op school kunnen nemen en thuis lekker doorstuiteren. Of je neemt ze alleen op een drukke bijeenkomst.
Minder chemische spullen in mijn lijf, het klinkt prima.
Het is ook precies waar ik in de toekomst naar toe wil.
Maar ik geniet ook net zo ontzettend van de rust 's avonds.
Na twee weken beginnen de pillen en de effecten deel uit te maken van mijn dagelijks leven. En tsja, zie ze er dan maar eens uit te krijgen!

Dag Elf

79.
Een jaar of twee geleden heb ik vier weken lang mijn eetpatroon aangepast, een abonnement op de sportschool genomen en de meest gekke etenswaren in huis gehaald om dit cijfer op mijn weegschaal te zien staan.
Toen het eenmaal zover was heb ik een klein feestje gevierd, nog een tijd geprobeerd mijn new and improved lifestyle aan te houden om vervolgens maar te accepteren dat mijn weegschaal voor de rest van mijn leven tussen de 80 en 85 kilo aan zou geven. En dat ik hiervoor niet al te moeilijk hoefde te doen met niet eten en overdreven veel sporten.
Tot vandaag.
Natuurlijk zou ik een gat in de lucht moeten springen.
Maar ik ben een beetje geschokt.
Natuurlijk, de pillen zorgen er voor dat ik minder honger-gevoel heb. Maar dat ik er in anderhalve week vier en een halve kilo van zou verliezen had ik niet verwacht. Vooral niet omdat ik voorheen, als ik minder at om af te vallen, mij hiervan constant bewust was. En nu heb ik niet gegeten zonder er bij na te denken.
Erger nog.
Ik heb bewust wél gegeten. Iedere keer als het tijd is voor mijn pil denk ik: "Ook een boterham!" Allereerst omdat het nemen van methylfenidaat met eten de misselijkheid zou tegen gaan, maar ook omdat ik nu weet dat een half uur na de pil mijn eetlust begint af te nemen. En een uur na de pil wordt eten zelfs een soort onderneming waarbij iedere hap voor meer weerstand zorgt.
Vriend keek gisteravond triomfantelijk naar onze borden: "Eerder klaar dan jij, dat is nog niet eerder gebeurd!" Ik moest hem teleurstellen, de eet-wedstrijd-uitslag is alleen geldig wanneer beide partijen hun bord leeg eten. En voor de zoveelste keer ging mijn eten de koelkast in, voor morgen-middag.
Anorexia. Het staat beschreven als een van de bijwerkingen in de bijsluiter. Toen ik het las moest ik een beetje gniffelen. Anorexia is voor mij altijd een mentale ziekte geweest. Een mentale afkeer van eten om je aandacht af te leiden van andere problemen. Ik begin te vermoeden dat de anorexia in de bijsluiter een fysieke afkeer van eten inhoudt. Voor iemand die erg van eten houdt, of moet ik zeggen hield, inderdaad een gedachte om van te gniffelen, of zelfs schaterlachen.
Totdat het tijd is voor je pil en je buikpijn krijgt bij de gedachte dat je dan moet eten...
Gelukkig kan ik het hebben, die paar kilo minder.
Alleen het gevoel van niet willen eten, de dropjes op de kast niet meer te horen roepen: 'pick me! pick me!' en de chips in de kast niet meer horen fluisteren: 'jummie jummie! ik lig hier! je kan mij opeten!', daar moet ik even aan wennen.
Niet meer wanneer ik er trek in heb ga ik eten, maar wanneer de tijd zegt dat ik ga eten. Het moet een onderdeel worden van mijn dagstructuur, ik moet het inplannen.

Zei ik nou structuur? Zei ik nou plannen?
Die pillen werken misschien al wel beter dan ik zelf door heb.

Dag Vijf

"Ik ben brak."
Vannacht was geen succes, voor Vriend.
Ik werd wakker helemaal bezweet, maar de gehele nacht doorgeslapen.
Denkend dat het wellicht wel af zou nemen heeft hij een hele tijd wakker gelegen en geprobeerd mijn rondslaande ledematen af te weren. En in plaats van in te binden zette ik kracht en probeerde hem echt te raken.
Gisteravond werd mijn lijf ineens wakker. Nadat de laatste pil was uitgewerkt voelde ik de onrust toenemen. Vingers die moesten bewegen, tenen die onbewust gestrekt werden en hartkloppingen. Mijn lijf stond op, maar mijn hoofd was wel toe aan slaap. Vandaar dat ik om half één besloot gewoon in bed te gaan liggen en maar te zien wat er zou gebeuren.
Ik viel gelukkig in slaap, daarmee die van Vriend verstorend.

Op de dagen dat ik niet werk sta ik later op en neem dan dus pas mijn eerste pil. Het is makkelijk rekenen, ik neem er drie, ze werken alle drie vier uur, dus twaalf uur na de eerste inname is de laatste uitgewerkt.
En dan komt de rebound. De rebound waarvoor kinderen vaak slaapmedicatie nemen. De onrust in je lijf. Het lijkt alsof het de hele dag is opgespaard en er in een klap uit moet. 's Avonds, als je eigenlijk je bed in wilt.
Volgens de psychiater zou het helpen om tegen deze rebound een halve pil te nemen vlak voor het slapen. Of misschien zou het helpen als laatste pil niet een hele, maar een halve te nemen? Maar om nou meteen in de eerste weken te gaan experimenteren lijkt mij geen succes.

Door de dag heen ben ik eigenlijk wat timide, maar dat zou ook kunnen komen door alle spanningen en drukte van de afgelopen paar dagen. Heb weer teveel gedaan in een te korte tijd. Iets waar ik mij vaak pas achteraf bewust van ben.
In mijn enthousiasme zeg ik 'ja' tegen net iets te veel afspraken op hetzelfde moment en als het dan zover is krijg ik de afspraken niet in elkaar gepland. Combineren loopt ook vaak uit op een ramp, want als je met je haakwerk in je handtas een festivalterrein probeert op te komen wordt je toch wel vreemd aangekeken door de beveiliging en vriendelijk verzocht je tas leeg te maken.
En hoe leuk ik het vaak ook vind of hoe enthousiast ik er over ben en hoe het ook lijkt alsof het allemaal wel lukt en ik het aan moet kunnen. Ik raak overprikkeld. Mijn hoofd moet rekening houden met iedereen, alles uitvoeren, alles zien, alles horen en kan daardoor niet meer voelen hoe het met mijzelf gaat. Ik sla door. Als een klein kind dat te lang wakker is en dan helemaal niet meer lijkt te kunnen slapen en volledig over zijn toeren is.
Die overvraging begin ik steeds beter te (h)erkennen bij mijzelf. Van een periode waarbij ik tegen alles 'nee' zei, bang dat ik er van uit balans zou raken, naar een gulden middenweg.
Het is nog te snel om te merken wat de methylfenidaat hierin doet.

Waar ligt mijn grens als mijn hoofd niet meer alle omgevingsprikkels opneemt?