Het jaar is voorbij.
Ik realiseerde het mij pas toen ik halverwege de dag in de auto zat op weg naar een feestje.
Het leven gaat zijn gang. De pillen vinden hun weg. Ik voer mijn gevecht. Gewoon...
Omdat ik gewend ben gevechten te voeren met mijzelf.
Omdat de pillen doen wat ze moeten doen.
Omdat het leven met of zonder pillen, met of zonder ADD, met of zonder mij, altijd door zal gaan.
En dat geeft rust.
Ik ben niet gek omdat ik ADD heb en pillen gebruik. Ik ben ik.
En ik hou van ik. Soms.
Ik vecht met ik. Soms.
Ik dans met ik. Soms.
Ik huil om ik. Soms.
Ik ben eigenlijk een hele normale ik. Met uitspattingen naar alle kanten. Omdat dat hoort bij ADD. Omdat dat hoort bij mij. Omdat ik en ADD ik zijn. En omdat de pillen maken dat ik soms makkelijker door de wereld stap. Omdat de pillen mijn wapens soms thuis laten. Omdat de pillen mijn vertroebelde beeld even schoon poetst. Omdat de pillen mijn onbedwingbare ratelen in mijn hoofd en lijf even stil legt.
Omdat ik inmiddels met ons drieën best door één deur kunnen.
Omdat ik met ons drieën beter te begrijpen en een stuk leuker ben.
- Gepost met mijn typmachine
