dinsdag 17 april 2012

Denkers

Ik heb twee grote denkers in mijn omgeving.
Filosofen als je het zo wilt noemen.
Ze weten het zelf niet hoor, want het is niet hun beroep, of, ze waren niet met opzet filosofisch. Tenminste dat vermoed ik.
Ik denk niet dat deze twee mannen weten hoe vaak hun opmerking nog door mijn hoofd speelt. En hoe ontzettend in de roos het gezegde was.
Beide heren maken ook geen dagelijks deel uit van mijn leven, wat de waarheid van hun spreken nog frapanter maakt. En toch hebben beiden in de afgelopen maanden iets tegen mij gezegd dat voor mij een tekening is van hoe ik ben. Van een verleden waar ik soms mee probeer af te rekenen, maar waarvan ik soms moet accepteren dat het mijn heden en waarschijnlijk ook toekomst is.
De eerste zei: 'An, jij koestert die vrijheid, je prijst hem de hemel in.' En het klopt... Tot een door mij bepaald moment. Maar dan verwacht ik ook dat de ander meteen luistert en meegaat in wat ik heb bedacht. Ja hallo, je gaat een ADD'er toch niet haar fantastische impulsgedachten en daar soms uit voortkomende creatieve maar 'o zo' onuitvoerbare ideeën afnemen? Nee, je zegt 'ja en amen' en moedigt haar aan en bent de troostende schouder die al even verbaasd is als zijzelf als het plan niet blijkt te werken. Jaja, ook als jij dat al ver van te voren had zien aankomen. Niet alleen de ADD'er zelf maar ook de omgeving dient goed te zijn in toneel spelen. En geloof mij, de dag erna lach je samen om het plan dat in de prullenbak ligt. En je laat de verwijten in de trant van: 'waarom heb jij mij niet tegen gehouden?' van je af glijden met de tegenwerping: 'had je geluisterd?'
Ja, ik prijs en eis de vrijheid, maar ook de daarbij behorende steun om de wereld aan te kunnen.
Mijn tweede filosoof stelde mij een vraag (daar zijn ze goed in): 'An, ben jij wel eens onredelijk?'
Het antwoord is 'nee' niet en plein public. Diegenen die ooit met mij een huis hebben mogen delen zullen je legio verhalen kunnen vertellen die het tegendeel bewijzen. Maar ook in die situaties wist ik een uur daarna feilloos te vertellen waar het voor mij mis was gegaan en hoe dit de volgende keer beter zou kunnen.
Ik ben geen zwart-wit denker. Elk verhaal heeft meerdere kanten. En ik houd van verhalen, alle verhalen. En alle verhalen zijn ook waar, want iedereen heeft zijn eigen waarheid. Die waarheid vind ik niet altijd leuk, maar wie ben ik om aan een ander te twijfelen? De grootste fout die ik vaak maak is dat ik twijfel aan mijn eigen waarheid en daardoor te veel begrip heb voor de andere waarheden.
En dat is mijn grootste gevecht. Kan ik zeggen wat ik denk?
- Gepost met mijn typmachine

donderdag 12 april 2012

Hoe weet je...

Dat je ADD hebt?
Simpel: als je na een half uur zoeken je telefoonoplader terug vindt. In de WC!
Iets moeilijker: als je moet koken en je begint met datgene wat het kortst in de pan moet om daarna dat wat heel lang in de pan moet er pas in te doen. Zodat je steevast te laat klaar bent met koken.
Vrij ingewikkeld: wanneer je uit een gesprek wegloopt en je je niet alleen afvraagt of je nou wel alles hebt begrepen, maar ook of je wel antwoord hebt gegeven op de gestelde vraag, met wie je ook alweer in gesprek was, of je toch geen domme dingen hebt gezegd en waarom je ook alweer halverwege je gesprek de gehele inhoud van je handtas op tafel moest leggen (let wel: in dit geval betreft het dan een sollicitatiegesprek en niet, bijvoorbeeld een gezellig gesprek met vriendinnen waar het ook vrij absurd, doch enigszins te begrijpen is dat je je handtas om zou keren op tafel) en of je ook wel weer alle inhoud van de tas terug hebt gedaan in de tas. En wanneer je antwoord heb gegeven op alle door jou aan jou gestelde vragen die ene allesomvattende vraag de kop op steekt: 'waar ben ik en hoe kom ik weer thuis?'

- Gepost met mijn typmachine

dinsdag 10 april 2012

Leven met Normaal

Steeds vaker bekruipt mij het gevoel van normaal. De ultieme high van dat het steeds beter met mij gaat begint in een sleur te raken. 'Het gaat goed' betekent niet meer 'het gaat stukken beter dan een paar maanden geleden'. Het gaat goed betekent het gaat goed. Ik ben weer 'normaal'.
En allejezus wat kan normaal saai zijn.
Sorry voor iedereen die dit leest en geen ADD-hoofd heeft, maar ik mis het soms. De chaos, het alles in de gaten kunnen houden, de tomeloze stroom woorden en ideeën.
Niet dat ik er naar terug wil, want na jaren van rennen en vliegen heb ik wel wat rust verdiend, maar de realisatie dat het leven is wat het is en dat het mij niet overkomt, maar ik het maak, maakt mij soms verdrietig.
Ik geef het toe, ik ben een chaos-junkie. Geef mij maar onverwachte situaties waar ik ineens tot aan mijn nek in zit en dan pas bedenk: 'waarom ben ik hier?' Of er achteraf uit wegloop met een ontzettend mooi verhaal. De situaties zijn er nog wel, maar tegenwoordig zoek ik ze op, ik maak vooraf een bewuste keuze om er wel of niet in mee te gaan. En dat voelt zo verantwoordelijk, zo volwassen. Blegh. Daar hou ik niet van.
Het is een hang naar 'wat was' en de groei naar 'wat is' waarbij ik de neiging heb dat wat was mooier te maken dan wat is. 'Het gras is altijd groener...' en 'vroeger was alles beter', dat principe.
Gelukkig heb ik in de loop der jaren een behoorlijk papieren en digitaal geschreven leven verzameld. Dus lees ik nu 'wat was' zoals het toen ook echt was. En ik moet eerlijk zeggen, 'wat is' voelt toch een stuk beter. Het is relaxter, steviger en constructiever.
Maar er zijn dagen dat ik mijn ogen sluit, diep ademhaal en even een paar uur chaos en onverantwoordelijkheid ben. En daar geniet ik van. Genoeg om daarna weer rustig normaal te kunnen zijn.
Want dat is een keuze, niet met mijn hoofd, met mijn hart, hoe goed doordacht het ook klinkt.

- Gepost met mijn typmachine