A Year Ago Today

Het jaar is voorbij.
Ik realiseerde het mij pas toen ik halverwege de dag in de auto zat op weg naar een feestje.
Het leven gaat zijn gang. De pillen vinden hun weg. Ik voer mijn gevecht. Gewoon...
Omdat ik gewend ben gevechten te voeren met mijzelf.
Omdat de pillen doen wat ze moeten doen.
Omdat het leven met of zonder pillen, met of zonder ADD, met of zonder mij, altijd door zal gaan.
En dat geeft rust.
Ik ben niet gek omdat ik ADD heb en pillen gebruik. Ik ben ik.
En ik hou van ik. Soms.
Ik vecht met ik. Soms.
Ik dans met ik. Soms.
Ik huil om ik. Soms.
Ik ben eigenlijk een hele normale ik. Met uitspattingen naar alle kanten. Omdat dat hoort bij ADD. Omdat dat hoort bij mij. Omdat ik en ADD ik zijn. En omdat de pillen maken dat ik soms makkelijker door de wereld stap. Omdat de pillen mijn wapens soms thuis laten. Omdat de pillen mijn vertroebelde beeld even schoon poetst. Omdat de pillen mijn onbedwingbare ratelen in mijn hoofd en lijf even stil legt.
Omdat ik inmiddels met ons drieën best door één deur kunnen.
Omdat ik met ons drieën beter te begrijpen en een stuk leuker ben.

- Gepost met mijn typmachine

Experimenteren kun je leren

Het was 1 september 2011 toen ik met mijzelf het experiment van methylfenidaat aan ging. 'Maximaal een jaar hoor, gewoon om te weten of het werkt.'
Ik weet het jaar is nog niet geheel voorbij, maar ver over de helft al wel.
En deze afgelopen weken kwam ik een paar maal doodop thuis. Moe, leeg, op.... Slaap!!!! Ik snapte er niets van. Alle opties, een nieuwe werkplek, vroeger opstaan, meer verantwoordelijkheid leken te kloppen maar waren geen legitimatie voor deze status van OP.
Tot ik mij realiseerde dat ik steeds op het drukste moment op mijn werk mijn medicatie vergat in te nemen. 's Morgen achter de computer en in vergaderingen ging ik als een speer op mijn 15mg, maar op het moment dat de jongeren binnen kwamen en ik trainingen moest gaan geven deed ik het mijzelf aan om niet alleen een groep adhd'ers (en wat al niet meer) onder controle te houden, maar ook mijzelf.
Ik was doodop van mijn eigen hoofd. Van mijn gespring dat ik geen ruimte kon laten.
Ik was op van doen wat ik eigenlijk al mijn hele leven gewend was te doen. Geen wonder dat ik opbrandde op elke nieuwe werkplek, in elke relatie, op elk feest, elke vakantie, elk alles dat nieuw is.
Geen wonder dat ik een hekel aan nieuw, maar het steeds weer nodig, heb.
Oftewel ik probeer nu mijn medicatie weer op tijd te nemen. Mijn collega zei al lachend, 'ik haal voor jou wel ook een glas water als ik dat voor de jongeren doe.'
Meneer psych zei lachend: 'Wonderlijk hoe het soms werkt, maar bij jou werkt het. Het is moeilijk precies vast te stellen, maar jij hebt echt ADD.'
Fijn.
Werkelijk fijn.
Niet als legitimatie en dat er nu geen werk aan de gedragswinkel is, maar omdat er iets bestaat dat die ADD draagbaar kan maken zodat ik die gehele gedragswinkel met lege handen in kan stappen en ook werkelijk mee kan nemen wat ik nodig heb.
Iets dat een klein wit pilletje is met een onmogelijke breekrand er in.
- Gepost met mijn typmachine