In de tram terug haalde ik diep adem en kon mijn gevoel echt voelen, zonder er naar te hoeven kijken en te moeten beredeneren.
Mijn gevoel voelen? Waarschijnlijk denk jij nu: 'huh?' of voel je dan: 'huh?'?
Want wat is er eerder, je hoofd of je hart? En als je dat weet, maakt dat dan iets uit?
Voor mij wel.
Zonder het te weten, wist ik namelijk mijn gevoel, maar voelde het niet. Of ik voelde het wel, maar mijn hoofd wist het altijd beter. Best een betweter, dat hoofd van mij.
Of het door de pillen komt, therapie of het eindeloze steeds beter weten, ik weet het niet, het maakt ook niet uit, feit is dat ik mijzelf steeds beter versta.
Mijn gevoel zit in mijn lijf en mijn hoofd heeft daar steeds een andere mening over (vooral de mening van mijn omgeving). In de loop van mijn leven ben ik er op gaan vertrouwen dat mijn hoofd alles wel beter wist dan dat mijn lijf voelde. Of dat komt door de ADD, deels wel vermoed ik. Mijn lijf is niet echt te vertrouwen geweest doordat het vaak net te lang was, te slungelig, te sukkelig, vaak onvoorspelbaar en vooral erg onhandig. Dus waarom zou je die dan verkiezen boven je hoofd? Je hoofd dat razendsnel is, creatief is, verbanden legt die niemand ziet, woorden maakt sneller dan je mond ze spreken kan, zo'n geweldig hoofd, dat laat je toch voor gaan op zo'n stom onhandig lijf?
Tot de momenten dat die ongehoorde, ongevoelde en onbegrepen gevoelens zich in mijn lijf beginnen te roeren en langzaam, of als een kolkende massa, naar buiten komen. En dat rekende ik mijn lijf dan aan: 'zie je wel, je had dat binnen moeten houden.' Niet wetende dat het mijn hoofd was dat die gevoelens naar niet begreep en ze ver weg wilde stoppen.
De pillen temmen de gedachtenstroom, ze stoppen de eindeloze stroom vragen en geboden, waardoor mijn gevoelens ineens de volle aandacht krijgen.
Niet alleen de leuke gevoelens, alhoewel ook die nu meer genieten en stralen, maar ook de gevoelens die ik had weggestopt als zijnde niet van mij, benoemd als slecht, als gevoelens die niemand anders in die mate heeft en daarom wel niet zullen kloppen, hele normale gevoelens als boosheid, schaamte en verdriet, ze staan ineens vol in de spotlight.
En voor het eerst durf ik te zeggen: 'tsja, die horen er ook gewoon bij en misschien nog wel belangrijker, ze horen bij mij.'
Het inperken van een jongere op mijn werk, een situatie die bij mij een jaar geleden vrij heftige emotionele reacties opriep, tot aan hyperventitaltie toe, kan ik nu voor het eerst ervaren als een deel gevoel en een deel gedachtes. Wanneer het inperken voorbij is kan ik even heel hard zuchten, wat een onrust heeft mijn lijf doorstaan. Vijf minuten later kan mijn hoofd bedenken hoe het beter kan. En in de tram terug naar huis kan ik bijna huilen, om de ervaring van de boosheid, om het verdriet dat daar achter ligt en om de ervaring dat dat mijn emoties niet waren op dat moment, maar dat ook ik er moe van ben en dat ook ik er boos van word dat dit gebeurd. En dat het eigenlijk best is dat ik boos ben en dat ook ik moe mag zijn.
En hoewel ik daar boos en moe zit te zijn ben ik zo ontzettend blij en opgelucht....
Een jaar geleden had ik die gevoelens weg geredeneerd. Nu zijn ze er. Al is het nog fragiel.
Want als ik thuis kom zeg ik dan: 'het was ok, alleen wat spierpijn.'
- Posted using BlogPress from my iPhone
