zondag 27 mei 2012

Stilstaan en Gaan

Natuurlijk jubel ik als mijn tas ingepakt samen met mijzelf op plaats van bestemming aankomen zonder al te grote schade te hebben opgelopen.
De pillen en ik kunnen op reis!
De pillen en ik kunnen de wereld aan!
Hoe blij ik er ook mee ben dat er iets bestaat dat mijn ADD in goede banen kan leiden, want zelf kan ik het niet, toch biggelen de tranen over mijn wangen wanneer mijn tante mij een mail stuurt.
De mail bevat een artikel uit de Esta over ADHD, over vrouwen met ADHD. Over medicatiegebruik, over de neurolgische effecten en over de uitwerking van ADHD op het leven.
En ik moet huilen.
Ik wil heel hard huilen, maar ik ben op vakantie en bevind mij middenop de bosborus op een ferry tussen een heleboel turken die mij niet verstaan en vice versa, en dus heeft mijn ADD hoofd alweer bedacht dat huilen hier niet kan! Huilen moet worden uitgesteld tot een plek waar het wel kan. Mijn ADD hoofd weet ook dat die plek er niet is. En dat als die er wel is de tranen al lang ver weg zijn of helemaal vergeten. En dus schrijf ik het van mij af.
En dwaal af...
Ik huil, met of zonder tranen maakt niet uit.
Omdat het artikel mij doet realiseren dat ik ADD heb.
Voor de rest van mijn leven.
En hoe groot de stappen ook zijn die ik nu neem, ik heb ADD.
En die ADD zal er voor zorgen dat ik in de toekomst nog veel vaker met grote moeite grote stappen zal moeten nemen.
En soms wil ik gewoon rust. Stilstaan.
En heel hard huilen.

- Gepost met mijn typmachine

1 opmerking:

  1. Ik ben er sinds kort achter dat ik officiƫel ADHD heb. Ik ben nog erg opzoek naar bevestiging in herkenning voor mijzelf. Ik lees hier over het artikel wat je, inmiddels al weer twee jaar geleden las. Uit Esta. Heb je deze mail van je tante nog. Ik ben erg benieuwd.

    BeantwoordenVerwijderen

Bedankt voor je reactie!