Steeds vaker bekruipt mij het gevoel van normaal. De ultieme high van dat het steeds beter met mij gaat begint in een sleur te raken. 'Het gaat goed' betekent niet meer 'het gaat stukken beter dan een paar maanden geleden'. Het gaat goed betekent het gaat goed. Ik ben weer 'normaal'.
En allejezus wat kan normaal saai zijn.
Sorry voor iedereen die dit leest en geen ADD-hoofd heeft, maar ik mis het soms. De chaos, het alles in de gaten kunnen houden, de tomeloze stroom woorden en ideeën.
Niet dat ik er naar terug wil, want na jaren van rennen en vliegen heb ik wel wat rust verdiend, maar de realisatie dat het leven is wat het is en dat het mij niet overkomt, maar ik het maak, maakt mij soms verdrietig.
Ik geef het toe, ik ben een chaos-junkie. Geef mij maar onverwachte situaties waar ik ineens tot aan mijn nek in zit en dan pas bedenk: 'waarom ben ik hier?' Of er achteraf uit wegloop met een ontzettend mooi verhaal. De situaties zijn er nog wel, maar tegenwoordig zoek ik ze op, ik maak vooraf een bewuste keuze om er wel of niet in mee te gaan. En dat voelt zo verantwoordelijk, zo volwassen. Blegh. Daar hou ik niet van.
Het is een hang naar 'wat was' en de groei naar 'wat is' waarbij ik de neiging heb dat wat was mooier te maken dan wat is. 'Het gras is altijd groener...' en 'vroeger was alles beter', dat principe.
Gelukkig heb ik in de loop der jaren een behoorlijk papieren en digitaal geschreven leven verzameld. Dus lees ik nu 'wat was' zoals het toen ook echt was. En ik moet eerlijk zeggen, 'wat is' voelt toch een stuk beter. Het is relaxter, steviger en constructiever.
Maar er zijn dagen dat ik mijn ogen sluit, diep ademhaal en even een paar uur chaos en onverantwoordelijkheid ben. En daar geniet ik van. Genoeg om daarna weer rustig normaal te kunnen zijn.
Want dat is een keuze, niet met mijn hoofd, met mijn hart, hoe goed doordacht het ook klinkt.
- Gepost met mijn typmachine
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Bedankt voor je reactie!